Consulting the Genius of the Place: An Ecological Approach to a New Agriculture

رهبران Locavore مانند آلیس واترز، مایکل پولان و باربارا کینگ سولور همگی از نیاز به تغییرات گسترده در نحوه دریافت غذا صحبت می کنند. همچنین یکی از رهبران دیرینه این جنبش، وس جکسون است، که برای چندین دهه، وظیفه خود را بر عهده گرفته است که برای علف‌ها و سرزمین دشت‌ها صحبت کند و برای خود خاک صحبت کند. در اینجا، او مانیفستی به سوی یک انقلاب مفهومی ارائه می‌کند: جکسون از ما می‌خواهد که به اکوسیستم‌های طبیعی یا اگر ترجیح می‌دهیم، طبیعت به‌طور کلی به‌عنوان معیاری که بر اساس آن همه اعمال کشاورزی خود را قضاوت می‌کنیم، نگاه کنیم.

وس جکسون بر این باور است که زمان مناسبی برای کنار گذاشتن تک‌فرهنگ‌هایی است که در برابر تهدیدات امنیت ملی آسیب‌پذیر هستند و تا حدی مسئول انفجار در هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی ما هستند. فرسایش خاک، چرای بیش از حد، و سمومی که آب و هوای ما را آلوده می‌کند - همگی با شکل معاصر ما در کشاورزی آمریکا مرتبط هستند - جمعیتی را با سلامت فیزیکی و زمین‌های ویران‌شده پیش‌بینی می‌کنند.

در این فراخوان شیوا و به موقع، جکسون از ما می‌خواهد که به خود طبیعت نگاه کنیم تا ما را از آشفتگی‌ای که ایجاد کرده‌ایم بیرون بیاوریم. ما این کار را با مشورت با اکوسیستم‌های طبیعی انجام می‌دهیم که به ما می‌گویند، اگر گوش کنیم، چه اتفاقی برای آینده غذا خواهد افتاد.

Locavore leaders such as Alice Waters, Michael Pollan, and Barbara Kingsolver all speak of the need for sweeping changes in how we get our food. Also a longtime leader of this movement is Wes Jackson, who, for decades, has taken it upon himself to speak for the grasses and the land of the prairie, to speak for the soil itself. Here, he offers a manifesto toward a conceptual revolution: Jackson asks us to look to natural ecosystems — or, if one prefers, nature in general — as the measure against which we judge all of our agricultural practices.

Wes Jackson believes the time is right to do away with monocultures, which are vulnerable to national security threats and are partly responsible for the explosion in our healthcare costs. Soil erosion, overgrazing, and the poisons polluting our water and air — all associated with our contemporary form of American agriculture — foretell a population with its physical health and land destroyed.

In this eloquent and timely call to arms, Jackson asks us to look to nature itself to lead us out of the mess we’ve made. We do this by consulting with the natural ecosystems that will tell us, if we listen, what should happen to the future of food.