Constitutional Democracy in a Multicultural and Globalised World: English translation from the German 3rd revised edition “Allgemeine Staatslehre” by Katy Le Roy

بعد از جنگ جهانی دوم، دولت‌ها به منظور حفاظت از سیستم‌های ایدئولوژیک رقیب به «قلعه‌های جمعی» تبدیل شدند. بحث در مورد دولت پست مدرن به شدت بر اساس مناقشات ایدئولوژیک بین لیبرالیسم و ​​کمونیسم، بر سر ماهیت نظام اقتصادی و اجتماعی، و دولت و حکومتی است که می تواند چنین نظامی را حفظ کند. مفهوم دولتی «از نظر ایدئولوژیکی قابل قبول» چیست؟ دولت باید کدام وظایف و کارکردها را انجام دهد و چگونه می توان نه تنها رژیم های دموکراتیک، بلکه خودکامه و حتی توتالیتر را مشروعیت بخشید؟ این سوالات در مرکز نظریه دولت قرار داشتند. با این حال، پس از سقوط کمونیسم در اروپا و اتحاد جماهیر شوروی سابق، گفتمان دانش دولتی و دولتی به طور اساسی تغییر کرد. نیاز به یک تغییر عمیق در پارادایم دولت در حال ظهور بود. زمان پس از 1989 به نظر می رسید که اعلام می کرد که دولت-ملت دلیل وجودی خود را به عنوان جزیره ای از حاکمیت بلامنازع و نامحدود از دست داده است. یک نظم جهانی جهانی شده «دولت دژ» را که در سنت مشروطیت اروپایی توسعه یافته بود، گشود. با توجه به تغییرات ساختاری همزمان در پایه‌های دولت-ملت، اصلاحات اجتماعی-اقتصادی و سیاسی که با طرح‌های جدید قانون اساسی همراه شدند، «دولت در حال گذار» شروع به هموار کردن راه به سمت یک پارادایم دولتی جدید کرد و نه تنها با توجه به دولت‌هایی که در فرآیند تبدیل دموکراتیک از دموکراسی‌های سوسیالیستی به لیبرال‌های مشروطه هستند.

After World War II, states transformed into ‘collective fortresses’ in order to protect competing ideological systems. The debate on post-modern statehood heavily built on ideological disputes between liberalism and communism, over the nature of the economic and social system, and the state and government that could sustain such a system. What is an ‘ideologically acceptable’ state-concept; which tasks and fu- tions should the state fulfil, and how to legitimate not only democratic, but also authoritarian and even totalitarian regimes? These questions were at the very centre of state theory. However, after the fall of communism in Europe and the former Soviet Union, the discourse of state and government scholarship radically changed. The need for a profound shift in the state paradigm was emerging. The time after 1989 seemed to proclaim that the nation-state had lost its raison d’être as an island of undisputed and unlimited sovereignty. A globalised world order broke open the ‘fortress state’ that developed within the tradition of European constitutionalism. Given the simultaneous structural changes to the nation-state’s foundations, socio-economic and political reforms going hand in hand with new constitutional designs, the ‘state in transition’ started paving the way towards a new state paradigm, and not only with regard to the states in the process of de- cratic transformation from socialist into liberal constitutional democracies.