Concrete Utopianism: The Politics of Temporality and Solidarity

هرگز پیش از این برای تفکر چپ مهمتر از این نبوده است که از دیدگاه های گسترده برای تحول اجتماعی حمایت کند. با این حال، جریان های تأثیرگذار نظریه انتقادی این امر سیاسی را از دست داده اند. تصورات استانی مکان‌ها، دوره‌ها و موضوعات، ظرفیت ما را برای ابداع هم‌ترازی‌های جدید و تصور جهانی که می‌خواهیم ببینیم، مانع می‌شود. تخیل سیاسی به اشتباه به عنوان خوش بینی خوانده می شود. آرمان‌شهری با ایده‌آلیسم آمیخته می‌شود. سنت‌های انقلابی جهان‌شمولی غیرلیبرال و اومانیسم غیربورژوایی ناخوانا می‌شوند. نقد منفی به خودی خود تبدیل به یک هدف می شود. بدبینی با رادیکالیسم اشتباه می شود و جبرگرایی سیاسی خطر پیروزی در روز را دارد.

در این کتاب، گری وایلدر اصرار دارد که همبستگی و موقتی بودن را در مرکز تفکر سیاسی خود قرار دهیم. او نقد رئالیسم چپ، فرهنگ گرایی چپ و بدبینی چپ را از دیدگاه مارکسیسم هترودکس و رادیکالیسم سیاه توسعه می دهد. این سنت ها منابع گرانبهایی را برای ارتباط تکینگی فرهنگی و همبستگی فرامحلی، استقلال سیاسی و وابستگی متقابل جهانی ارائه می دهند. آنها شیوه‌های نقد درونی و اشکال معرفت شاعرانه را برای تصور آینده‌های جایگزینی که ممکن است در دنیای ما ساکن باشند، توسعه می‌دهند: ردپایی از شیوه‌های گذشته بودن، شناختن و ارتباطی که در زمان حال نابهنگام وجود دارد. یا بقایای باردار احتمالات تحقق نیافته که کانون رویاها و مبارزات نسل قبلی بود. یا فرصت‌هایی برای وارونه‌های دیالکتیکی که در گرایش‌های متناقض نظم معین گنجانده شده‌اند.

آرمان‌گرایی مشخص موردی جسورانه برای پذیرفتن آنچه وایلدر آن را سیاست‌های نظام می‌خواند ارائه می‌کند. ممکن - غیر ممکن او با توجه به خصوصیات غیر یکسان مکان‌ها، دوره‌ها و موضوعات، اصرار دارد که محورهای همسویی و رقابت سیاسی نه بدیهی است و نه تغییر ناپذیر، با تجدید نظر در فراخوان لنین برای «تبدیل جنگ امپراتوری به جنگ داخلی»، متفکران چپ را دعوت می‌کند. فراتر از تمایزات موروثی بین اینجا و آنجا، اکنون< ببینید span> و سپس، ما و آنها . او با هدایت روح فراخوان مارکس از انقلابیون که شعرشان را از آینده‌ای بیرون بیاورند که نمی‌توانند آن‌ها را بیابند، اما با این وجود باید ابداع کنند، او خواستار اعمال پیش‌بینی است که راه‌های به ظاهر غیرممکن با هم بودن را تجسم و اجرا می‌کنند، دعوت می‌کنند و فرا می‌خوانند. او یک جهت گیری انتقادی را شرح می دهد که بر روابط دیالکتیکی بین زیبایی شناسی و سیاست، تخیل سیاسی و عمل دگرگون کننده، مداخلات عینی و بازسازی انقلابی، رویاهای گذشته و جهان های ممکن، ابزار مبارزه و اهداف نهایی آن تأکید می کند. این جهت‌گیری مستلزم معرفت‌شناسی‌های غیرواقع‌گرایانه است که ظواهر فوری را با واقعیت واقعی اشتباه نمی‌گیرند. چنین معرفت‌شناسی‌هایی به منتقدان این امکان را می‌دهد که جنبه‌های غیرمعمول و نابهنگام زندگی اجتماعی را، چه ظالمانه و چه بالقوه رهایی‌بخش، تشخیص دهند. آنها ممکن است به بازیگران کمک کنند تا جهان را به شکلی خرابکارانه غیرعادی و نابهنگام جلوه دهند. آنها ممکن است مسیرهایی را برای آن نوع انترناسیونالیسم انتقادی و آرمان‌شهری مشخص که سیاست چپ نمی‌تواند نادیده گرفته شود، باز کنند.

Never before has it been more important for Left thinking to champion expansive visions for societal transformation. Yet influential currents of critical theory have lost sight of this political imperative. Provincial notions of places, periods, and subjects obstruct our capacity to invent new alignments and envision a world we wish to see. Political imagination is misread as optimism. Utopianism is conflated with idealism. Revolutionary traditions of non-liberal universalism and non-bourgeois humanism are rendered illegible. Negative critique becomes an end in itself. Pessimism is mistaken for radicalism and political fatalism risks winning the day.

In this book, Gary Wilder insists that we place solidarity and temporality at the center of our political thinking. He develops a critique of Left realism, Left culturalism, and Left pessimism from the standpoint of heterodox Marxism and Black radicalism. These traditions offer precious resources to relate cultural singularity and translocal solidarity, political autonomy and worldwide interdependence. They develop modes of immanent critique and forms of poetic knowledge to envision alternative futures that may already dwell within our world: traces of past ways of being, knowing, and relating that persist within an untimely present; or charged residues of unrealized possibilities that were the focus of an earlier generation’s dreams and struggles; or opportunities for dialectical reversals embedded in the contradictory tendencies of the given order.

Concrete Utopianism makes a bold case for embracing what Wilder calls a politics of the possible-impossible. Attentive to the non-identical character of places, periods, and subjects, insisting that axes of political alignment and contestation are neither self-evident nor unchanging, reworking Lenin’s call to “transform the imperial war into a civil war,” he invites Left thinkers see beyond inherited distinctions between here and there, now and then, us and them. Guided by the spirit of Marx’s call for revolutionaries to draw their poetry from a future they cannot fathom yet must nevertheless invent, he calls for practices of anticipation that envision and enact, call for and call forth, seemingly impossible ways of being together. He elaborates a critical orientation that emphasizes the dialectical relations between aesthetics and politics, political imagination and transformative practice, concrete interventions and revolutionary restructuring, past dreams and possible worlds, means of struggle and its ultimate aims. This orientation requires nonrealist epistemologies that do not mistake immediate appearances with the really real. Such epistemologies would allow critics to recognize uncanny and untimely aspects of social life, whether oppressive or potentially emancipatory. They may help actors to render the world subversively uncanny and untimely. They may clear pathways for the kind of critical internationalism and concrete utopianism that Left politics cannot afford to ignore.