Concept and Formalization of Constellatory Self-Unfolding

این جلد روشی اساساً متفاوت برای مفهوم سازی زمان و واقعیت ارائه می دهد. امروزه، ما زمان را عمدتاً به عنوان ترتیب خطی- ترتیبی رویدادها می بینیم، و بر این اساس، واقعیت را متشکل از حقایقی می بینیم که می توانند در امتداد زمان متوالی مرتب شوند. اما چه می‌شود اگر این مفهوم‌سازی باعث شود که «اگزوزها» را با «چیز واقعی» اشتباه بگیریم، یعنی اگر بهترین، مکان واقعی واقعیت را از دست بدهیم، آن‌گونه که در شکلی بسیار متفاوت و ساختار اولیه از زمان رخ می‌دهد، یعنی زمان-مکان. در حال حاضر؟

در این چارچوب مفهومی جدید، هم جنبه ترتیبی زمان و هم جنبه واقعی واقعیت پدیده های نوظهوری هستند که تنها پس از وقوع واقعی واقعیت به وجود می آیند. در دیدگاه جدید، حقایق فقط «ردپایی» هستند که وقوع واقعی واقعیت بر روی «بوم» هم‌پیوسته فضازمان محلی بر جای می‌گذارد. خود فضازمان محلی تنها زمانی پدیدار می‌شود که واقعیت‌ها به وجود می‌آیند - و فقط حقایق می‌توانند به اندازه کافی در آن بومی‌سازی شوند.

اما، چگونه واقعیت واقعاً رخ می‌دهد؟ این به عنوان یک «خود آشکارسازی صورت فلکی» تصور می‌شود که با خودارجاعی قوی مشخص می‌شود و در شکل اولیه زمان رخ می‌دهد، «زمان-فضای حال» که هنوز به صورت متوالی ساختار نیافته است. زمان در اینجا به عنوان یک پلت فرم آنتوفاینتیک دیده می شود، یعنی به عنوان مرحله ای که واقعیت می تواند برای اولین بار در آن رخ دهد. به نظر می رسد این دیدگاه از زمان (و بنابراین، مکان) بسیار مطابق با آنچه در فیزیک کوانتومی قبل از به اصطلاح فروپاشی تابع موج با آن مواجه می شویم، باشد. به موازات آن، فیزیک کلاسیک و نسبیتی به ترتیب عمدتاً در درون پرتره واقعی واقعیت و جنبه ترتیبی زمان عمل می کنند. فقط تکینگی ها یک استثنای مهم را تشکیل می دهند: در اینجا بوم فضازمان محلی - که همراه با واقعی سازی ظاهر شد - دوباره ذوب می شود.

در چارچوب جدید، کاهش کوانتومی و تکینگی‌ها را می‌توان به‌عنوان گذار معکوس دید و به آن پرداخت: در کاهش حالت فیزیکی کوانتومی، واقعیت قالب زمانی-هستی‌شناختی واقعیت را «به‌دست می‌آورد» و جنبه ترتیبی زمان قابل اجرا می‌شود. در مقابل، در تکینگی‌ها، عکس این اتفاق می‌افتد: واقعیت شکل‌گیری فضای زمانی محلی خود را از دست می‌دهد و به شکل اولیه و پیش‌محلی خود باز می‌گردد - به این ترتیب استفاده از روابط علیت، منطق بولی و دوگانگی سوژه و ابژه منسوخ می‌شود.

برای درک ما از رابطه بین فیزیک کوانتومی و نسبیتی، این دیدگاه جدید دیدگاه‌های اساساً جدیدی را باز می‌کند: هر دو دیدگاه‌های مشروعی از زمان و واقعیت هستند، آنها فقط به پرتره‌های زمانی-هستی‌شناسی بسیار متفاوتی می‌پردازند، و بنابراین نباید ما را به سمتی سوق می دهد که به اشتباه یک دیدگاه را تحت سلطه دیگری قرار دهیم.

وظیفه کتاب ارائه چارچوبی رسمی است که در آن بتوان به درستی به این دیدگاه کاملاً متفاوت از زمان و واقعیت پرداخت. رویکرد ریاضی بر اساس ویژگی های منطقی و توپولوژیکی حلقه های Borromean است. این کتاب از مفاهیم و روش‌های توپولوژی جبری و هندسی – به‌ویژه تئوری شیوها و پیوندها، نظریه گروه‌ها، نظریه منطق و اطلاعات، در رابطه با ساختارهای استاندارد به کار رفته در مکانیک کوانتومی و نسبیت عام استفاده می‌کند و نور جدیدی را بر مشکلات آفت‌آوری می‌افکند. سازگاری آنها مخاطب مورد نظر شامل فیزیکدانان، ریاضیدانان و فیلسوفانی است که به مبانی مفهومی و ریاضی فیزیک مدرن علاقه دارند.

This volume offers a fundamentally different way of conceptualizing time and reality. Today, we see time predominantly as the linear-sequential order of events, and reality accordingly as consisting of facts that can be ordered along sequential time. But what if this conceptualization has us mistaking the “exhausts” for the “real thing”, i.e. if we miss the best, the actual taking place of reality as it occurs in a very differently structured, primordial form of time, the time-space of the present?

In this new conceptual framework, both the sequential aspect of time and the factual aspect of reality are emergent phenomena that come into being only after reality has actually taken place. In the new view, facts are just the “traces” that the actual taking place of reality leaves behind on the co-emergent “canvas’’ of local spacetime. Local spacetime itself emerges only as facts come into being – and only facts can be adequately localized in it.

But, how does reality then actually occur? It is conceived as a “constellatory self-unfolding”, characterized by strong self-referentiality, and taking place in the primordial form of time, the not yet sequentially structured “time-space of the present”. Time is seen here as an ontophainetic platform, i.e. as the stage on which reality can first occur. This view of time (and, thus, also space) seems to be very much in accordance with what we encounter in quantum physics before the so-called collapse of the wave function. In parallel, classical and relativistic physics largely operate within the factual portrait of reality, and the sequential aspect of time, respectively. Only singularities constitute an important exemption: here the canvas of local spacetime – that emerged together with factization – melts down again.

In the novel framework quantum reduction and singularities can be seen and addressed as inverse transitions: In quantum physical state reduction reality “gains” the chrono-ontological format of facticity, and the sequential aspect of time becomes applicable. In singularities, by contrast, the inverse happens: Reality loses its local spacetime formation and reverts back into its primordial, pre-local shape – making in this way the use of causality relations, Boolean logic and the dichotomization of subject and object obsolete.

For our understanding of the relation between quantum and relativistic physics this new view opens up fundamentally new perspectives: Both are legitimate views of time and reality, they just address very different chrono-ontological portraits, and thus should not lead us to erroneously subjugating one view under the other.

The task of the book is to provide a formal framework in which this radically different view of time and reality can be addressed properly. The mathematical approach is based on the logical and topological features of the Borromean Rings. It draws upon concepts and methods of algebraic and geometric topology – especially the theory of sheaves and links, group theory, logic and information theory, in relation to the standard constructions employed in quantum mechanics and general relativity, shedding new light on the pestilential problems of their compatibility. The intended audience includes physicists, mathematicians and philosophers with an interest in the conceptual and mathematical foundations of modern physics.