Computational Models for Neuroscience: Human Cortical Information Processing

مطالعه رسمی علوم اعصاب (به طور کلی) برای هزاران سال در حال انجام است. مثلا نوشتن 2350 سال پیش ارسطو! اظهار داشت که ارتباط - که او سه نوع خاص از آن را تعریف کرد - در مرکز شناخت انسان قرار دارد. در طول دو قرن گذشته، پیشرفت های سریع همزمان فناوری و (در نتیجه) تولید سرانه اقتصادی به تلاش های فزاینده ای در تحقیقات علوم اعصاب دامن زده است. امروزه، به لطف تلاش‌های انباشته شده صدها هزار دانشمند، ما دانش عظیمی در مورد ذهن و مغز داریم. متأسفانه، بیشتر این دانش به صورت فاکتوئیدهای جدا شده است. از نظر درک "تصویر بزرگ"، به طور شگفت انگیزی پیشرفت کمی از زمان ارسطو حاصل شده است. در برخی عرصه‌ها احتمالاً پیشرفت‌های منفی داشته‌ایم، زیرا برخی احکام عصب‌شناسی و عصب‌فلسفه، خودشناسی ما را تیره کرده است. باعث می شود تا حد زیادی از برخی از عمیق ترین و اساسی ترین جنبه های طبیعت خود غافل شویم (مانند تمایل بسیار متمایز همه پستانداران عالی به تقسیم خودکار تمام جنبه های جهان به اشیاء کل نگر متمایز و سازماندهی مجدد عظیم بخش های بزرگ از مغز ما که وقتی با محیط‌ها و موقعیت‌های زندگی کاملاً جدید مواجه می‌شویم به وجود می‌آید). در این دوره، علوم اعصاب مانند مجموعه عظیمی از قطعات پازل کوچک، دندانه دار و اره منبت کاری اره مویی است که در تپه ای در یک انبار بزرگ روی هم انباشته شده اند (با عصب شناسان وارد شده و هر ماه قطعات بیشتری را روی تپه پرتاب می کنند).

Formal study of neuroscience (broadly defined) has been underway for millennia. For example, writing 2,350 years ago, Aristotle! asserted that association - of which he defined three specific varieties - lies at the center of human cognition. Over the past two centuries, the simultaneous rapid advancements of technology and (conse­ quently) per capita economic output have fueled an exponentially increasing effort in neuroscience research. Today, thanks to the accumulated efforts of hundreds of thousands of scientists, we possess an enormous body of knowledge about the mind and brain. Unfortunately, much of this knowledge is in the form of isolated factoids. In terms of "big picture" understanding, surprisingly little progress has been made since Aristotle. In some arenas we have probably suffered negative progress because certain neuroscience and neurophilosophy precepts have clouded our self-knowledge; causing us to become largely oblivious to some of the most profound and fundamental aspects of our nature (such as the highly distinctive propensity of all higher mammals to automatically seg­ ment all aspects of the world into distinct holistic objects and the massive reorganiza­ tion of large portions of our brains that ensues when we encounter completely new environments and life situations). At this epoch, neuroscience is like a huge collection of small, jagged, jigsaw puz­ zle pieces piled in a mound in a large warehouse (with neuroscientists going in and tossing more pieces onto the mound every month).