Complexity and Resilience in the Social and Ecological Sciences

این کتاب با ادغام علوم اجتماعی مبتنی بر پیچیدگی، نظریه بوم‌شناختی مارکسی و بوم‌شناسی انسانی مبتنی بر تاب‌آوری، رویکرد جدیدی به جامعه‌شناسی محیطی معرفی می‌کند. این استدلال می کند که جامعه شناسان عمدتاً تحولات بوم شناسی را نادیده گرفته اند که فراتر از رویکردهای کارکردگرایانه به تجزیه و تحلیل سیستم ها است، و در نتیجه، جامعه شناسی محیطی نتوانسته است نه تنها از وعده تحلیلی بوم شناسی تاب آوری، بلکه از پیشرفت های مکمل در نظریه پیچیدگی سرمایه گذاری کند. با ردیابی ریشه ها و بحث در مورد تحولات جاری در هر یک از این حوزه ها، چندین مسیر برای گفت و گوی میان رشته ای ارائه می شود. Eoin Flaherty استدلال می کند که نظریه پیچیدگی و بوم شناسی مارکسی می تواند درک ما از جنبه اجتماعی سیستم های اجتماعی-اکولوژیکی را افزایش دهد، در حالی که رویکرد انعطاف پذیری می تواند قدرت تحلیلی جامعه شناسی محیطی را تشدید کند.

This book introduces a new approach to environmental sociology, by integrating complexity-informed social science, Marxian ecological theory, and resilience-based human ecology. It argues that sociologists have largely ignored developments in ecology which move beyond functionalist approaches to systems analysis, and as a result, environmental sociology has failed to capitalise not only on the analytical promise of resilience ecology, but on complementary developments in complexity theory. By tracing the origins and discussing current developments in each of these areas, it offers several paths to interdisciplinary dialogue. Eoin Flaherty argues that complexity theory and Marxian ecology can enhance our understanding of the social aspect of social-ecological systems, whilst a resilience approach can sharpen the analytical power of environmental sociology.