Communistes contre Staline: Massacre d'une génération

زمانی که در سال 1923 خود را در اپوزیسیون در حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی سازماندهی کردند، چند هزار نفر از آنها بودند. جوانان جایگزین بلشویک های پیر مقتول شده بودند. آنها را "اپوزیسیونیست"، "بلشویک-لنینیست"، "تروتسکیست" می نامیدند، نامهایی که آنها انتخاب نکرده بودند اما در سرپیچی از آن پذیرفتند.

آنها پانزده سال جنگیدند، هرگز اعتراف نکردند که مورد ضرب و شتم قرار نگرفتند. طرد شده از حزب، اخراج از مشاغل، تبعید، «اخراج». زندان های قدیمی، مقره ها، اردوگاه ها مناظره ها و آوازهای آنها را شنیده اند. آنها از ایده روشن یک کمونیسم برادرانه در برابر وحشیگری استالینیستی و فقدان فرهنگ دفاع کردند.

در نهایت، تنها چند نفر از بزرگان باقی ماندند، بخش عمده ای را جوانان تشکیل می دادند. در سال 1932، آنها تمام مخالفان کمونیست دیگر را دور خود جمع کردند. فقط برای استالین باقی مانده بود که آنها را تا آخرین لحظه در اردوگاه های ویژه ای که آگاهانه بر اساس الگوی هیتلری کپی شده بودند، قتل عام کند.

این داستان مانند سایر داستان ها مربوط به مبارزه سیاسی نیست، زیرا شکی نیست که جلادان وجود داشته اند. و قربانیان، و اینکه هیچ چیز به مورخ اجازه نمی دهد که آنها را پشت سر هم ارجاع دهد. این جنبه از ترور استالینیستی، همانطور که در اینجا مورد مطالعه روشی قرار گرفته است، منجر به مروری بر تاریخ اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی می شود که بیش از پنجاه سال نوشته شده است.



/span>< span> متولد 1926، دکترای ادبیات، پیر بروئه استاد تاریخ معاصر در موسسه مطالعات سیاسی در گرنوبل بود. او که متخصص جنبش کمونیستی است، به ویژه نویسندهانقلاب و جنگ اسپانیا (همراه با Etienne Témime، 1961)، است. > انقلاب آلمان (1971)، بیوگرافی تاریخی تروتسکی (فایار، 1988)، توسط استالین و انقلاب. پرونده اسپانیایی (فایار، 1993)، راکوفسکی یا انقلاب در همه کشورها (فایار، 1996) و span> span>تاریخ بین الملل کمونیستی، 1919-1943(فایار، 1997).

Ils étaient quelques milliers quand ils s?organisèrent en opposition au sein du PC de l?URSS, en 1923. On en fusillait à la mitrailleuse des milliers encore en 1937 et 1938, dans les prisons puis les camps ; des jeunes gens avaient remplacé les vieux-bolcheviks assassinés. On les appela « oppositionnels », « bolcheviks-léninistes », « trotskystes », noms qu?ils n?avaient pas choisis mais qu?ils acceptèrent par défi.

Ils ont lutté pendant quinze ans, sans jamais s?avouer battus. Exclus du parti, chassés de leur travail, exilés, « déportés ». Vieilles prisons, isolateurs, camps ont entendu leurs débats et leurs chants ; ils défendaient l?idée lumineuse d?un communisme fraternel contre la brutalité et l?inculture staliniennes.

A la fin, il ne restait que quelques anciens, le gros était formé de jeunes. En 1932, ils ont rallié autour d?eux tous les autres opposants communistes. Il ne restait plus à Staline qu?à les massacrer jusqu?au dernier dans des camps spéciaux consciemment copiés sur le modèle hitlérien.

Cette histoire n?est pas celle d?une lutte politique comme les autres, car il ne fait pas de doute qu?il y a eu des bourreaux et des victimes, et que rien n?autorise l?historien à les renvoyer dos à dos. Méthodiquement étudié comme c?est le cas ici, cet aspect de la terreur stalinienne conduit à revoir l?histoire de l?URSS telle qu?on l?a écrite depuis plus de cinquante ans.


Né en 1926, docteur ès lettres, Pierre Broué a été professeur d?histoire contemporaine à l?Institut d?études politiques de Grenoble. Spécialiste du mouvement communiste, il est notamment l?auteur de La Révolution et la guerre d?Espagne (en coll. avec Etienne Témime, 1961), La Révolution allemande (1971), d?une monumentale biographie de Trotsky (Fayard, 1988), de Staline et la Révolution. Le cas espagnol (Fayard, 1993), de Rakovsky ou la Révolution dans tous les pays (Fayard, 1996) et d?une Histoire de l?Internationale communiste, 1919-1943 (Fayard, 1997).