Communist China and Tibet: The First Dozen Years

امضا در پکن در 27 مه 1951، موافقتنامه 17 ماده‌ای در مورد اقدامات برای آزادی مسالمت‌آمیز تبت پایانی بر آخرین فاصله چهل ساله تبت از استقلال عملی بود و ترتیبی را رسمیت داد که اگرچه در برخی موارد اصولاً با روابط قبلی بین چین و تبت تفاوت داشت، اما حاکمیت سنتی چین و تبت را دوباره تحمیل کرد. ارزیابی مجدد و اصلاحات، اوج و فرار دالایی لاما به محل سکونت در شورش I959 هند. این رویدادها، همراه با انحطاط اخیر مناقشه مرزی چین و هند به یک رویارویی نظامی تمام عیار، اهمیت تبت را از دیدگاه استراتژی جهانی و دیپلماسی جهانی به نمایش گذاشته است. با این حال، مدتها قبل از آن، در واقع از زمان اشغال تبت توسط ارتش سرخ چین و تسلیم مؤثر منطقه در برابر اقتدار پکن، مسئله تبت قبلاً وضعیت یک مشکل سیاسی بزرگ را به خود گرفته بود و به دلایل خوب مختلف، به هر حال داخلی. به عنوان بین المللی از نقطه نظر سیاست داخلی، موضوع تبت از همان ابتدا، و هنوز هم در حال حاضر، حداقل در سه مورد از اهمیت اصلی برخوردار بود.

The signing in Peking on May 27, I95I, of the I7-point Agreement on Measures for the Peaceful Liberation of Tibet marked the end of Tibet's latest forty-year interlude of de facto independence and formalized an arrangement which, although in some respects differing from the earlier relationship between China and Tibet, in principle but reimposed the former's traditional suzerainty over the latter~ Since then, the course and pattern of relations between the Central Government and the so-called Local Government of Tibet have undergone aseries of drastic reappraisals and readjustments, culmi­ and the flight of the Dalai Lama to nating in the rebellion of I959 India. These events, together with the recent degeneration of the Sino-Indian border dispute into a fuIl-fledged military confrontation, have served to dramatize the importance of Tibet from the point of view of global strategy and world diplomacy. Long before that, however, indeed ever since Tibet's occupation by the Chinese Red armies and the region's effective submission to Peking's authority, the Tibetan question had already assumed the status of a major political problem and that for a variety of good reasons, internal as weIl as international. From the vantage-point of domestic politics, the Tibetan issue was from the very start, and still is now, of prime significance on at least three counts.