Communism and the Dilemmas of National Liberation: National Communism in Soviet Ukraine, 1918-1933

در سال 1917، امپراتوری روسیه به تعدادی از رژیم‌های محلی تجزیه شد و پیش‌بینی می‌کرد که در سال بعد چه اتفاقی برای اتریش-مجارستان خواهد افتاد. برخلاف آنچه در سرزمین‌های هابسبورگ اتفاق افتاد، بلشویک‌های لنین، که خود را ضد امپریالیست معرفی می‌کردند، توانستند بیشتر مستعمرات سابق روسیه را دوباره تسخیر کنند، اما دریافتند که نمی‌توانند رژیم‌های باثباتی را بدون دادن امتیازاتی به آرمان‌های ملی ایجاد کنند. این امر در سال 1923 منجر به اتخاذ سیاست korenizatsiia (بومی‌سازی) شد: حمایت رسمی از توسعه فرهنگی غیرروسی و استخدام فعال غیرروس‌ها در رژیم‌های به اصطلاح سرزمین‌های مرزی امپراتوری. .

بیست و سه میلیون اوکراینی که پس از شکست جمهوری خلق مستقل اوکراین خود را تحت حاکمیت شوروی قرار دادند تا حد زیادی فرصت‌های ارائه شده توسط اوکراینی‌سازی، نسخه محلی korenizatsiia، و آن را بیشتر از هر یک از همتایان خود راند. بسیاری از مهاجران برجسته برای کمک به توسعه فرهنگ ملی خود بازگشتند و جرقه شکوفایی خلاقیت های زیبایی شناختی و فکری منحصر به فرد در تاریخ اوکراین را زدند. اوکراینی ها این دوره کوتاه را به دلیل سرکوب ناگهانی و خشونت آمیز آن در دهه 1930، rozstriliane vidrodzhennia، تولد دوباره اعدام شده می نامند.

اوکراینی‌سازی در اصل به معنای استخدام فعال اوکراینی‌ها در حزب کمونیست و کشور شوروی بود. به زودی آشکار شد که در واقع به میزان معینی از آرزوهای اوکراینی در خود حزب مشروعیت بخشیده است. کمونیست‌های اوکراینی خواستار تعیین سرنوشتی بسیار بیشتر از آنچه مسکو می‌توانست، شدند. کسانی که در دهه 1920 چنین خواسته‌هایی را مطرح کردند، برچسب "انحراف‌طلبان ملی" داده شدند و از همه چیز خارج شدند، اما نه قبل از اینکه مسائلی که آنها مطرح کردند رژیم را در یک بحران سیاسی بزرگ فرو برد.

In 1917, the Russian Empire disintegrated into a number of local regimes, presaging what would happen to Austria-Hungary the following year. In contrast to what happened in the Habsburg lands, Lenin's Bolsheviks, self-proclaimed anti-imperialists, managed to reconquer most of Russia's former colonies but discovered that they could not create stable regimes without granting some concessions to national aspirations. This led in 1923 to the adoption of a policy of korenizatsiia (indigenization): official sponsorship of non-Russian cultural development and active recruitment of non-Russians into the regimes of the so-called borderlands of the empire.

The twenty-three million Ukrainians who found themselves under Soviet rule after the defeat of the independent Ukrainian Peoples Republic largely accepted the opportunities afforded by Ukrainization, the local version of korenizatsiia, and pushed it farther than any of its counterparts. Many prominent émigrés returned to help develop their national culture and sparked a flowering of aesthetic and intellectual creativity unique in Ukrainian history. Ukrainians refer to this brief period as the rozstriliane vidrodzhennia, the executed rebirth, because of its abrupt and violent suppression in the 1930s.

Ukrainization originally meant active recruitment of Ukrainians into the Communist Party and Soviet state. Soon it became apparent that it had actually legitimized a certain measure of Ukrainian aspirations within the Party itself. Ukrainian communists came to demand far greater self-determination than Moscow would tolerate. Those who made such demands in the 1920s were labelled "national deviationists" and cast beyond the pale, but not before the issues they raised engulfed the regime in a major political crisis.