Communicating Therapeutic Risks

من حدس می‌زنم همه یک پسر عموی ارنست دارند. اون همونیه که مادرت ازش میپرسه . . . «چرا نمی‌توانی بیشتر شبیه پسر عمویت ارنست باشید؟» پسر عموی ارنست به دبیرستان بچه‌های نابغه رفت و همه A را حتی به زبان فرانسوی گرفت. با گذشت سالها، ارتباطم با پسر عموی ارنست قطع شد. سپس سال گذشته، در یک جمع خانوادگی، دوباره او را ملاقات کردم. مطمئناً او به هاروارد رفته بود و دکتر و رادیولوژیست شده بود. ما شروع به بحث در مورد تمرین او کردیم و او اشاره کرد که آزمایش های تشخیصی نسبتاً خطرناکی را انجام می دهد. در حالی که او از نظر قانونی مجبور بود به بیماران در مورد خطراتی که متحمل می شوند بگوید، او گفت که افشای خطر یک تمرین بی فایده است. او گفت: "هیچ کس هرگز از انجام این عمل امتناع نکرده است." بحث با مشاهدات او که هیچ بیماری هرگز از انجام آزمایشات او خودداری نکرده بود، دشوار بود. من متوجه شدم که عدم امتناع لزوماً به این معنی نیست که افشای ریسک یک تمرین بی فایده است، اما استدلال اساسی او کاملا قانع کننده بود.

I guess everyone has a cousin Ernest. He is the fellow of whom your mother asks . . . "Why can't you be more like your cousin Ernest?" Cousin Ernest went to the high school for genius children and got all A's, even in French. As the years went by, I lost contact with Cousin Ernest. Then last year, at a family gathering, I met him again. Sure enough, he had gone to Harvard and become a doctor, a radiologist. We began discussing his practice and he mentioned that he performs some fairly risky diagnostic tests. While legally he was compelled to tell patients about the risks they were undertaking, he said that risk disclosure was a useless exercise. "No one has ever refused to undergo the procedure," he said. It was difficult to argue with his observation that no patient ever refused to undergo his tests. I understood that the lack of refusals did not necessarily mean that risk disclosure was a useless exercise, but his underlying argument was quite compelling.