Comic Sense: Reading Robert Coover, Stanley Elkin, Philip Roth

ایده این مطالعه در طول مطالعه من از نوآوری آمریکایی-آمریکایی به ذهنم خطور کرد! داستان های سه دهه اخیر مشاهده کردم که بخش زیادی از آن در حالت کمیک قرار می گیرد - یا به طور دقیق تر، به نظر می رسد در داستان های معاصر قرابتی بین «نوآوری» و «طنز» وجود دارد و این قرابت، علاوه بر این، به نظر می رسد که ویژگی پست مو باشد. درنیسم در عین حال بدیهی است که کمیک به مقوله ای دست نیافتنی و اغلب بحث برانگیز تبدیل شده است. به عنوان مثال، فردریک کارل، در بررسی خود از داستان های آمریکایی 1940-1980، معتقد است که بسیاری از نوشته های کمیک شامل تمسخری است که فاقد ریشه های عمیق فکری و فرهنگی است. او خاطرنشان می‌کند که "شوخ طبعی و تمسخر" به خودی خود ارزش ماندگاری کمی دارند. حتی در بهترین داستان‌های اینچنینی، یعنی Rainbow Gravity، به جای اینکه توسط یک داستان تعریف‌شده ساخته شود، از صحنه‌های ضعیف‌شده‌ای که بر روی بخش‌های قبلی دوخته شده‌اند آگاه می‌شوند. "(کارل: 27) البته چنین ارزیابی هایی دیدگاه من را به چالش می کشد که کمیک به طرق مهمی با آنچه در داستان های پسامدرنیستی آمریکایی-آمریکایی بدیع است مرتبط است. با این حال، اصطلاح کمیک - یا اصطلاحات مرتبط مانند طنز، تقلید، کنایه و غیره - به طور منظم و به شدت در بحث ها یا بررسی های داستان های موقت استفاده می شود.

The idea for this study came to me in the course of my reading of innova­ tive US-American! fiction of the last three decades. I observed that much of it is cast in the comic mode - or, more precisely, that there seems to be in contemporary fiction an affinity between 'innovation' and 'the comic' and that this affinity, furthermore, appears to be characteristic of postmo­ dernism. It is obvious, at the same time, that comic has become an elusive and, more often than not, a disputable category. Frederick Karl, in his sur­ vey of American Fictions 1940-1980, maintains, for instance, that much comic writing consists in ridicule that lacks deeper intellectual and cul­ tural roots. "Wit and mockery," he notes, "by themselves have little lasting value. Even in the best of such fiction, Gravity's Rainbow, one is made aware of attenuated skits stiched onto previous segments, rather than baked in by a defined point of view. " (Karl: 27) Such assessments of course challenge my view that the comic is in significant ways connected with what is innovative in postmodernist US-American fiction. Yet the term comic -or related terms like humour, parody, irony and so fort- is regularly and heavily employed in discussions or reviews of con­ temporary fiction.