Combination Therapy in Urological Malignancy

هر بحثی در مورد موفقیت فعلی در مدیریت سرطان‌های اورولوژی، پاسخ متفاوتی را برمی‌انگیزد. انکولوژیست ها و اورولوژیست ها می توانند از موفقیت شیمی درمانی سرطان بیضه لذت ببرند، اما نمی توانند نتایج ناگوار را با هر شکل درمانی، به جز جراحی، برای سرطان کلیه فراموش کنند. اما اینها تومورهای ادراری کمتر شایع هستند: نگرش به سرطان های شایع پروستات و مثانه چیست؟ مطالعه فشرده، کارآزمایی‌های بالینی زیاد و بحث‌های فراوان ما را به این نتیجه می‌رساند که آنها را بهتر درک می‌کنیم، می‌توانیم درمان را به‌طور مناسب‌تری برای هر بیمار اختصاص دهیم، اما در مورد موفقیت کلی که به دست آورده‌ایم ابهامی وجود دارد. هیچ تغییر قابل توجهی در داده های بقای 5 ساله وجود نداشته است. پزشکان تمایل دارند موفقیت خود را بر اساس علاقه خاص خود ببینند. رادیوتراپیست ها به موفقیت خود در کاهش مرحله اشاره می کنند، اما ما با بسیاری از بیمارانی که تومور آنها توسط پرتودرمانی تغییری نکرده است، چه کنیم. جراحان اورولوژی و به ویژه آنهایی که هنوز تحت تأثیر سایه هالستد هستند، به موفقیت خود در برداشتن سرطان اشاره می کنند، اما جدا از آن گروه بسیار منتخب، برای تعداد بسیار زیادی از بیماران که جراحی برای آنها مناسب نیست، چه باید بکنیم. . تماشاگران فقط می توانند استدلال های موافق و مخالف این دیدگاه ها را تماشا کنند و به آنها گوش دهند.

Any discussion of the present success in management of urological cancers evokes a mixed response. Oncologists and urologists can enjoy the success with chemotherapy for testicular cancers but cannot forget the dismal results with any form of treatment, other than surgery, for renal carcinoma. But these are the less frequent urolegi­ cal tumours: what are the attitudes to the more common prostate and bladder cancers. Intensive study, many clinical trials and much debate lead us to the conclusion that we understand them better, we can tailor the treatment more appropriately to the individual patient but there remains some uncertainty as to the overall success that we have achieved. There have been no striking changes in the 5-year survival data. Clinicians tend to see their success in terms of their special interest. Radiotherapists point to their success in stage-reduction but what are we to do with the many patients whose tumour is unaltered by radiotherapy. Urological surgeons, and especially those who are still influenced by the shadow of Halsted, point to their success in excising the cancer but apart from that highly selected group, what are we to do for the very large number of patients for whom surgery is inappro­ priate. Bystanders can only watch and listen to the arguments for and against these views.