Comandante

هوگو چاوز در طول چهارده سال ریاست جمهوری ونزوئلا، در مقایسه با ناپلئون، خوان پرون و فیدل کاسترو یک پدیده سیاسی بود. اما حقیقت این است که هرگز رهبری مانند او وجود نداشته است. او که به صورت دموکراتیک انتخاب شده بود، مانند پادشاهی بر تاج و تخت خود بر روی صفحه های تلویزیون سلطنت کرد، تحسین و انزجار را به نسبت مساوی برانگیخت و سعی کرد برای دوره های متوالی در قدرت بماند. او که توسط پیروانش "فرمانده" نامیده می شود، تعریف را به چالش می کشد و نیازمند تحلیل دقیق است. چگونه یک خودکامه کاریزماتیک می تواند ملتی را اغوا کند و همچنین بخش قابل توجهی از افکار جهانی را بسیج کند؟ چگونه توانست خنده، اشک و تشویق را برانگیزد؟ و چگونه توانست با وجود وضعیت اسفناک زیرساخت ها و اقتصاد ونزوئلا در قدرت بماند؟

Durante os catorze anos como presidente da Venezuela, Hugo Chávez foi um fenômeno político comparado a Napoleão, Juan Perón e Fidel Castro. A verdade, porém, é que nunca houve um líder como ele. Eleito de forma democrática, reinou pelas telas de TV como um monarca em seu trono, incitou adoração e repulsa em proporções equivalentes e procurou se perenizar no poder por mandatos sucessivos. Chamado de "comandante" por seus seguidores, ele desafia definições e demanda uma análise cuidadosa. Como um autocrata carismático pôde seduzir uma nação, além de mobilizar uma porção considerável da opinião mundial? Como foi capaz de provocar risos, lágrimas e aplausos? E de que forma ele conseguiu se manter no poder apesar do deplorável estado da infraestrutura e da economia venezuelanas?