Coloproctology: Diagnosis and Outpatient Management

در این عصر تخصص، اکثر بیماران مبتلا به بیماری های روده و مقعد عقبی هنوز توسط پزشکان عمومی یا جراحان مدیریت می شوند. تخصص کولوپروکتولوژی از هنر "آنولوژی" رشد کرده است، مطالعه شرایط محدود به آن فاصله از لبه مقعدی که می توان به راحتی با نور مشعل یا شمع یا با کمک یک اسپکولوم ساده بررسی کرد. دو قرن پیش، بسیاری از بیماری‌های پروکتولوژیک اغلب توسط کوک‌های دوره‌گرد درمان می‌شدند، تا حدی به این دلیل که پزشک خود را برای مداخله در اطراف مقعد بسیار بزرگ می‌دانست و حرفه پزشکی به طور کلی به کسانی که در مورد بیماری مقعدی مطالعه می‌کردند با تحقیر نگاه می‌کرد. امروزه، در برخی از کشورها، کولوپروکتولوژی با برنامه آموزشی و معاینات خاص خود، که معمولاً پس از پایان آموزش جراحی عمومی انجام می شود، به یک تخصص منحصر به فرد مانند اورولوژی یا جراحی ارتوپدی تبدیل شده است. چنین فوق تخصصی مزایای غیرقابل انکاری با پیشرفت سریع تکنولوژی و امکانات درمانی دارد. شکی نیست که برای بیمارانی که از سرطان رکتوم کم یا بیماری التهابی شدید روده رنج می‌برند، مزیت‌هایی وجود دارد که توسط جراحانی که با چندین مورد در یک سال سروکار دارند، به جای یک جراح عمومی که نسبتاً به ندرت چنین مشکلاتی را مشاهده می‌کند، مزایایی دارد. چنین واحدهای تخصصی جراحی کولورکتال از نظر پزشکی و اقتصادی در مراکز بزرگ جمعیت با ارتباطات خوب منطقی است.

In this age of specialization most patients with diseases of the hind gut and anus are still managed by general physicians or surgeons. The speciality of coloproctology has grown from the art of 'anology', a study of conditions limited to that distance from the anal verge that could be inspected easily by torch- or candlelight or with the aid of a simple speculum. Two centuries ago many proctological ills were often treated by itinerant quacks, partly because the physician considered himself rather too grand to meddle around the anus and the medical profession in general tended to look down on those who studied anal disease. Today, in certain countries, coloproctology has become a speciality every bit as exclusive as urology or orthopaedic surgery, with its own training programme and examinations, usually undertaken after the end of general surgical training. Such super-specialization has undeniable advantages with rapidly advancing technology and therapeutic possibilities. There is no doubt that for the patient suffering from a low rectal carcinoma or severe inflammatory bowel disease there are advantages in being treated by surgeons who are dealing with several cases in a year rather than by a general surgeon who sees such problems relatively rarely. Such specialized colorectal surgery units makes good sense medically and economically in large centres of population with good communications.