Co-design for a New East Asia After the Crisis

آسیای شرقی از دهه 1960 تا زمان بحران ارزی و اقتصادی سال 1997 به عنوان مرکز رشد اقتصاد جهانی نقش داشت. در سال 1993، بانک جهانی گزارشی تحت عنوان "معجزه شرق آسیا: رشد اقتصادی و سیاست عمومی" منتشر کرد. "، که در آن بانک تحسین خود را از توسعه سریع اقتصادی منطقه ابراز کرد. با این حال، تنها در عرض چهار سال، منطقه طعمه بحران ارزی و اقتصادی شد که از تایلند به بیرون سرایت کرد. در بحبوحه بحران، سرانجام بسیاری از کشورهای آسیای شرقی شروع به همکاری با یکدیگر کردند تا بتوانند با این مشکلات بی‌سابقه کنار بیایند و از بحرانی دیگر جلوگیری کنند. در واقع، منطقه شرق آسیا با توجه به منطقه گرایی در دهه 1990 یک استثنا بود. موجی از منطقه گرایی که در نیمه دوم دهه 1980 در اروپا آغاز شد، به آمریکای شمالی و آمریکای لاتین گسترش یافت. با این حال، به ویژه منطقه شمال شرق آسیا، متشکل از ژاپن، چین (جمهوری خلق چین) و کره (جمهوری کره)، در هیچ نوع ترتیبات اقتصادی منطقه ای شرکت نکردند. چارچوب‌های همکاری منطقه‌ای محدود به کشورهای متعلق به اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا (آسه‌آن) بود و به منطقه شمال شرق آسیا سرایت نکرد.

East Asia enjoyed a role as a growth center of the world economy from the 1960s until the currency and economic crisis of 1997. In 1993, the World Bank issued a report entitled "The East Asian Miracle: Economic Growth and Public Policy," in which the bank expressed its admiration for the region 's rapid economic develop­ ment. However, within only four years the region had fallen prey to the currency and economic crisis that spread outward from Thailand. In the midst of the crisis, many East Asian countries began at long last to cooperate with one another in order to cope with these unprecedented difficulties and to prevent another crisis. In fact, the East Asian region was an exception throughout the 1990s with re­ spect to regionalism. A surge of regionalism, which began in Europe in the second half ofthe 1980s, spread to North America and Latin America. However, the North­ east Asian region in particular, consisting of Japan, China (People's Republic of China), and Korea (Republic of Korea), did not participate in any kind of regional economic arrangements. Regional cooperation frameworks were limited to coun­ tries belonging to the Association of Southeast Asian Nations (ASEAN) and did not spread to the Northeast Asian region.