Clinical Psychology Since 1917: Science, Practice, and Organization

این کتاب به همسرم ماریون دبلیو روث تقدیم شده است. در راه خود، او به طور غیررسمی درگیر کلینیک بوده است! سازمان های روانشناسی به اندازه سال های من. او همچنین سال ها به عنوان اولین خواننده تقریباً تمام دست نوشته هایی که من نوشته ام، از جمله نسخه ای که برای این کتاب نوشته ام، خدمت کرده است. من همیشه می توانم به او تکیه کنم که مستقیماً به من بگوید که چه فکر می کند. وقتی فهمید که من این کتاب را می نویسم، ترسید که انبوه اطلاعات واقعی دقیقی که جمع آوری می کردم خواندن آن کسل کننده باشد. بنابراین، وقتی واقعاً شروع به نوشتن کردم، همه یادداشت‌ها را کنار گذاشتم و فقط داستان را به گونه‌ای تعریف کردم که تا حد امکان آزادانه جریان داشته باشد. {1 بعداً برای تکمیل اسناد و تصحیح اشتباهات واقعی که در آن رخ داده بود، بازگشت. صراحت او به قدری قابل اعتماد است که از این سخنان می‌دانستم که امیدی وجود دارد، اما کارم را در فرآیند تجدیدنظر قطع کردم. در اواسط پیش‌نویس دوم، او با اکراه باید اعتراف می‌کرد که درگیر کتاب شده است و مدام می‌پرسید فصل بعدی کجاست.

This book is dedicated to my wife, Marion W. Routh. In her way, she has been informally involved in clinica! psychology organizations for as many years as I have. She has also served for many years as the first reader of almost all manuscripts I ha ve written, including the one for this book. I can always depend on her to tell me straight out what she thinks. When she found out I was writing this book, she was afraid that the mass of detailed factual information I was gathering would be dull to read. Therefore, when I actually started writing, I laid aside all notes and just told the story in a way that flowed as freely as possible. {1 went back later to fill in the documentation and to correct factual errors that had crept in. ) When she looked over the first draft of the book, her comment was, "It is not as boring asI thought it would be. " Her frankness is so dependable that I knew from these words that there was hope, but that I had my work cut out forme in the revision process. By the middle of the second draft, she grudgingly had to admit that she was getting hooked on the book and kept asking where the next chapter was.