Clinical Aspects of Albumin

آلبومین فراوان ترین پروتئین سرم تولید شده توسط کبد است. در عمل بالینی، سطح سرمی آلبومین همچنان به عنوان یک نشانگر مهم برای حضور، پیشرفت یا بهبود بسیاری از بیماری ها مورد استفاده قرار می گیرد، حتی اگر این نتیجه نهایی پیچیده سنتز، تخریب a. توزیع بین فضای داخل و خارج عروقی تاریخچه بالینی آلبومین در اوایل سال 1837 آغاز شد، زمانی که Ancell برای اولین بار "آلبومن" را شناسایی کرد و خاطرنشان کرد که این پروتئین برای عملکردهای انتقال، برای حفظ سیالیت سیستم عروقی و برای جلوگیری از ادم مورد نیاز است. با این حال، خواص فیزیولوژیکی مهم پروتئین های سرم و نقش آنها در تنظیم فشار انکوتیک بعداً توسط فیزیولوژیست E. H. Starling در سال 1895 نشان داده شد. در سال 1917 پزشک A. A. Epstein برای اولین بار ادم را در بیماران مبتلا به سندرم نفروتیک به عنوان یک نتیجه توصیف کرد. سطح بسیار پایین آلبومین سرم اگرچه تعیین غلظت آلبومین سرم پس از اینکه هاو در سال 1921 تکنیک جداسازی گلوبولین های سرم از آلبومین توسط سولفات سدیم را معرفی کرد محبوبیت بیشتری پیدا کرد، اولین آماده سازی آلبومین سرم انسانی تنها در سال 1941 با توسعه پلاسما برای استفاده بالینی در دسترس قرار گرفت. تقسیم بندی توسط کوهن و همکارانش در دانشکده پزشکی هاروارد.

Albumin is the most abundant serum protein produced by the liver. In clinical practice the serum level of albumin continues to be used as an important marker of the presence, progress or ofthe improvement of many diseases, even though it is the complex end result of synthesis, degradation a. nd distribution between intra- and extravascular space. The clinical history of albumin began as early as in 1837, when Ancell first recognized "albumen" and noted that this protein is needed for trans­ port functions, for maintaining fluidity of the vascular system and for the prevention of edema. However, the important physiological properties of serum proteins and their role in the regulation ofthe oncotic pressure were demonstrated later by the physiologist E. H. Starling in 1895. In 1917 the clinician A. A. Epstein first described the edema in patients with the nephro­ tic syndrome as being a result of a very low level of serum albumin. Al­ though the determination of serum albumin concentration became more popular after Howe in 1921 introduced the technique of separation of serum globulins from albumin by sodium sulfate, the first preparations of human serum albumin were made available for clinical use in only 1941 by the development of plasma fractionation by Cohn and his coworkers at Harvard Medical School.