Climate of Hope

در سال 2006، مستند حقیقت ناخوشایند با تهدیدی مبنی بر اینکه عدم اقدام در مورد تغییرات آب و هوا منجر به آینده ای تاریک و ترسناک تا سال 2016 خواهد شد، بحث سیاسی داغی را به راه انداخت.

خوب، آن پنجره ده ساله بسته شده است - و ما نه تهدیدات آب و هوایی خود را حل کرده ایم و نه از نقطه بی بازگشت عبور کرده ایم. برای شهردار بلومبرگ و کارل پوپ، واضح است که برخورد با تغییرات آب و هوایی به عنوان یک علت گمشده یا غیرمسئله رویکرد اشتباهی است. رهبران جهانی به دلیل عظمت سناریوهای نابودی و تاریکی مانع شده اند. پس چه اتفاقی می‌افتد وقتی به رهبران می‌گویید که آنها می‌توانند قطعاً - در حال حاضر، در سال جاری- تعداد کودکان مبتلا به حملات آسم را کاهش دهند، هزاران آمریکایی را از مرگ بر اثر بیماری‌های تنفسی نجات دهند، هزینه‌های انرژی را کاهش دهند، و افزایش دهند. امنیت تامین انرژی ما، تردد در شهر را برای همه آسان تر می کند، تعداد مشاغل را در جامعه خود افزایش می دهد - همه اینها در عین افزایش ثبات بلندمدت جهانی...

In 2006, the documentary An Inconvenient Truth set off a heated political debate when it threatened that inaction on climate change would lead to a dark and frightening future by 2016.

Well, that ten year window has closed—and we have neither resolved the threats to our climate, nor gone past the point of no return. To Mayor Bloomberg and Carl Pope, it's clear that to treat climate change as either a lost cause or a non-issue is the wrong approach. Global leaders are stymied by the enormity of the doom-and-gloom scenarios. So what happens when you tell leaders that they can definitely—right now, this year—reduce the number of children who have asthma attacks, save thousands of Americans from dying of respiratory disease, cut energy bills, increase the security of our energy supply, make it easier for everyone to get around town, increase the number of jobs in their community—all while increasing the long-term stability of the global...