Climate, Fire and Human Evolution: The Deep Time Dimensions of the Anthropocene

این کتاب نقاط عطف اصلی در تکامل جو، اقیانوس‌ها و زیست‌کره در طول 4 میلیون سال گذشته را در رابطه با تکامل از نخستی‌ها به جنس Homo - که به طور منحصربه‌فردی در اشتعال و انتقال آتش تسلط داشتند، نشان می‌دهد. ظهور گیاهان خشکی از حدود 420 میلیون سال پیش در بیوسفر قابل اشتعال غنی از کربن که با اتمسفر غنی از اکسیژن پیوند خورده است. بقای انسان که بر روی سطح زمین قابل اشتعال، تحت آب و هوای ناپایدار فزاینده ای که از پلیوسن گرمتر به عمیق ترین عصر یخبندان پلیستوسن نزول می کند، به هر دو بستگی دارد - سازگاری های بیولوژیکی و تکامل فرهنگی، تسلط بر آتش به عنوان یک ضرورت. این به این جنس اجازه داد تا آنتروپی در طبیعت را با مرتبه‌ای بزرگ افزایش دهد. انسان‌ها که صدها هزارمین سال در طول شب‌های طولانی در اطراف آتش‌سوزی‌های اردوگاه جمع می‌شوند، مجذوب رقص زندگی‌مانند شعله‌های آتش بودند، تخیل، بینش، هوس، ترس، پیش‌بینی مرگ و در نتیجه آرزوی جاودانگی، دانایی مطلق، قدرت مطلق و مفهوم خدا ذاتی پانتئیسم، احترام به زمین، صخره‌ها و موجودات زنده‌اش بود، که در تقابل با ظهور آئین‌های خدای آسمانی توحیدی بود که زمین را تنها راهرویی به آسمان می‌دانستند. هنگامی که آب و هوا در اوایل هولوسن تثبیت شد، از حدود 7000 سال پیش، تولید غذای اضافی توسط تمدن نوسنگی در امتداد دره‌های رود بزرگ، به تخیل و رویاهای بشر اجازه داد تا خود را از طریق ساخت بناهای یادبود جاودانگی نشان دهند. علاوه بر سوزاندن بخش بزرگی از جنگل ها، کشف احتراق و نبش قبر کربن از بیوسفرهای فسیلی صدها میلیون ساله زمین، زمینه را برای یک رویداد اکسیداسیون انسانی فراهم کرد که بر تغییر ناگهانی وضعیت جو-اقیانوس- تأثیر می گذارد. سیستم کرایوسفر انقراض مداوم متعاقب آن برابر با پنج انقراض دسته جمعی بزرگ گونه ها در گذشته است - که یک افق رویداد زمین شناسی در تاریخ سیاره زمین را تشکیل می دهد.

The book outlines principal milestones in the evolution of the atmosphere, oceans and biosphere during the last 4 million years in relation with the evolution from primates to the genus Homo – which uniquely mastered the ignition and transfer of fire. The advent of land plants since about 420 million years ago ensued in flammable carbon-rich biosphere interfaced with an oxygen-rich atmosphere. Born on a flammable Earth surface, under increasingly unstable climates descending from the warmer Pliocene into the deepest ice ages of the Pleistocene, human survival depended on both—biological adaptations and cultural evolution, mastering fire as a necessity. This allowed the genus to increase entropy in nature by orders of magnitude. Gathered around camp fires during long nights for hundreds of thousandth of years, captivated by the flickering life-like dance of the flames, humans developed imagination, insights, cravings, fears, premonitions of death and thereby aspiration for immortality, omniscience, omnipotence and the concept of god. Inherent in pantheism was the reverence of the Earth, its rocks and its living creatures, contrasted by the subsequent rise of monotheistic sky-god creeds which regard Earth as but a corridor to heaven. Once the climate stabilized in the early Holocene, since about ~7000 years-ago production of excess food by Neolithic civilization along the Great River Valleys has allowed human imagination and dreams to express themselves through the construction of monuments to immortality. Further to burning large part of the forests, the discovery of combustion and exhumation of carbon from the Earth’s hundreds of millions of years-old fossil biospheres set the stage for an anthropogenic oxidation event, affecting an abrupt shift in state of the atmosphere-ocean-cryosphere system. The consequent ongoing extinction equals the past five great mass extinctions of species—constituting a geological event horizon in the history of planet Earth.