Climate Change and Intergenerational Justice

مترادف با فاجعه و گرایش‌های مخرب، آنتروپوسن تأملی را در مورد محدودیت‌های کاربردهای موجود ایده‌های مسئولیت، عاملیت زیست‌محیطی و عدالت دموکراتیک برانگیخت. مبارزان جوان، به ویژه، بینش های نوظهور در مورد آنتروپوسین را برای بازتعریف بین الاذهانی از جامعه عادلانه آینده از اهمیت محوری برخوردار می کنند. با توجه به گستره آسیب پذیری آنها، افزایش نرخ انتشار گازهای گلخانه ای شرایط اکولوژیکی نسل های آینده را شکل می دهد و آنها را در روابط آسیبی که هیچ دستی در ایجاد آنها نداشتند دخیل می کند. درک این است که شیوه های مخرب آب و هوایی الهام گرفته از انسان در بازه های زمانی متعددی طنین انداز می شود، در نتیجه سوالات جدی در مورد ارزش تفاسیر مرسوم از وجود منابع آسیب آب و هوا و اثرات آنها بر سلامت و استانداردهای زندگی زیست محیطی همه مردم ایجاد می کند. اگر آسیب‌های ناشی از تخریب محیط‌زیست در بازه‌های زمانی متعدد پدیدار شود و نسل‌ها را به‌طور متفاوت تحت تأثیر قرار دهد، مرزهای جامعه عادل را کجا ترسیم می‌کنیم، و چگونه مرتبط‌ترین موضوعات آن را شناسایی می‌کنیم؟

این کتاب چگونگی چنین سؤالاتی را بررسی می‌کند. یکی از مهم ترین بحث ها در مورد عدالت دموکراتیک در سال های اخیر را شعله ور کرده اند - بحث بین نسل ها. برای جوانان بسیج شده و ائتلاف‌های عدالت آینده که در سطح بین‌المللی کارزار می‌کنند، گسترش نابرابری‌های منابع (منطقه‌ای و بین نسلی) اساساً موضوع محرومیت‌ها و عدم تقارن‌های ناعادلانه در روابط قدرت بین نسل‌ها است. این کتاب مروری جامع از بینش‌های جدیدی را ارائه می‌دهد که از طریق چنین بحث‌هایی درباره محدودیت‌های حضورگرایی دموکراتیک، و همچنین کاربردهای نهادی کنونی هنجارهای مدنی و حقوق بشر ایجاد می‌شود. این به طور کلی ارزیابی می کند که چگونه ارتباط فراسیاسی پروژه دموکراتیک مدرنیته به طور خلاقانه با عباراتی مرتبط تر با آینده های آنتروپوسن بازتعریف می شود.

Synonymous with catastrophe and destructive tendencies, the Anthropocene provokes reflection on the limits of existing applications of ideas of responsibility, ecological agency and democratic justice. Youth campaigners, in particular, make emerging insights on the Anthropocene of central importance to an intersubjectively generated redefinition of the just society of the future. Given their span of affectedness, escalating rates of greenhouse gas emissions shape the ecological circumstances of generations to come and implicate them in harm relations they had no hand in creating. The realization is that human-inspired climate-destructive practices reverberate across plural time frames, thereby raising serious questions about the value of conventional interpretations of the copresence of sources of climate harm and their effects on the health and environmental living standards of all peoples. If injuries provoked by environmental degradation emerge across multiple time frames and affect generations differentially, where do we draw the boundaries of the just society, and how do we identify its most relevant subjects?

This book explores how such questions have ignited one of the most important debates on democratic justice in recent years – that between generations. For mobilized youth and future justice coalitions campaigning internationally, expanding resource inequalities (regionally and intergenerationally) are fundamentally issues of unfair exclusions and asymmetries in relations of power between generations. The book offers a comprehensive overview of new insights being generated through such debate on the limitations of democratic presentism, as well as current institutional applications of civil and human rights norms. It assesses overall how the metapolitical relevance of modernity’s democratic project is being creatively redefined in terms more relevant to Anthropocene futures.