Claiming the Bicycle: Women, Rhetoric, and Technology in Nineteenth-Century America

اگرچه تأثیر شوق دوچرخه در اواخر قرن نوزدهم بر زندگی زنان به خوبی مستند شده است، به ندرت نویسندگان نقش عاملیت سخنوری زنان را در دگرگونی فرهنگ دوچرخه و خود دوچرخه در نظر گرفته اند. سارا هالنبک در ادعای دوچرخه استدلال می‌کند که از طریق فعالیت‌های بلاغی جمعی، زنانی که به طور گسترده در فضا، ژانر و قصد پراکنده بودند، درباره مواردی که از نظر اجتماعی قابل قبول از دوچرخه در نظر گرفته می‌شد مذاکره کردند و فرضیات فرهنگی در مورد زنانگی را بی‌ثبات کردند. و تفاوت های جنسیتی.
 
هالنبک فرهنگ مردانه دوچرخه "معمولی" دهه 1880 و راه هایی را که زنان به ایجاد تغییرات در این فرهنگ کمک کردند را توصیف می کند. ادعا می کند که زنان در طراحی دوچرخه سهیم بوده و به تولید دوچرخه «ایمنی» با جنسیت خنثی تر در پاسخ به گفتمان درباره نیازهایشان کمک کرده اند. و استفاده نویسندگان زن از مکان جدید مجلات محبوب را برای شکل دادن به روحیه «دختر دوچرخه سوار» که باعث ایجاد هویت جدید برای زنان می شود، تجزیه و تحلیل می کند. نویسنده نه تنها به این موضوع می‌پردازد که چگونه اسناد فنی نوشته شده توسط زنان دوچرخه‌سوار، دوچرخه‌سواران جدید را تشویق می‌کند تا فعالیت‌های خود را به‌عنوان تغییر تعاریف جنسیتی درک کنند، بلکه به این موضوع نیز توجه می‌کند که چگونه زنان از دوچرخه‌سواری به‌عنوان منبعی بلاغی برای تأثیرگذاری بر گفتمان پزشکی در مورد بدن خود استفاده می‌کنند.
 
ایجاد یک نکته قابل توجه. مشارکت در مطالعات تاریخ نگاری بلاغی فمینیستی، عاملیت بلاغی، و ارتباطات فنی، ادعای دوچرخهبر کاربرد یک مدل توزیع شده از عاملیت بلاغی تأکید می کند و تلاش های بازیگران به طور گسترده ای پراکنده برای مهار فناوری در ترویج اجتماعی را توضیح می دهد. تغییر دادن.

Although the impact of the bicycle craze of the late nineteenth century on women’s lives has been well documented, rarely have writers considered the role of women’s rhetorical agency in the transformation of bicycle culture and the bicycle itself. In Claiming the Bicycle, Sarah Hallenbeck argues that through their collective rhetorical activities, women who were widely dispersed in space, genre, and intention negotiated what were considered socially acceptable uses of the bicycle, destabilizing cultural assumptions about femininity and gender differences.
 
Hallenbeck describes the masculine culture of the “Ordinary” bicycle of the 1880s and the ways women helped bring about changes in this culture; asserts that women contributed to bicycle design, helping to produce the more gender-neutral “Safety” bicycle in response to discourse about their needs; and analyzes women writers’ uses of the new venue of popular magazines to shape a “bicycle girl” ethos that prompted new identities for women. The author considers not only how technical documents written by women bicyclists encouraged new riders to understand their activity as transforming gender definitions but also how women used bicycling as a rhetorical resource to influence medical discourse about their bodies.
 
Making a significant contribution to studies of feminist rhetorical historiography, rhetorical agency, and technical communication, Claiming the Bicycle asserts the utility of a distributed model of rhetorical agency and accounts for the efforts of widely dispersed actors to harness technology in promoting social change.