Civilizational Discourses in Weapons Control

این کتاب به دنبال استعمار زدایی از شیوه های کنترل تسلیحات و خلع سلاح است. در این تلاش به دنبال مشکل سازی درک ما از زمان و تمدن به عنوان منابع بلاغی است. نیاز به چنین اقدامی را می‌توان بر این ادعا پیش‌نهاد کرد که در حالی که مشکلات مدرنیته، قوم‌گرایی و جهان‌شمولی اکنون یک دغدغه اصلی در حوزه روابط بین‌الملل است، این ایده‌ها به ندرت در حوزه کنترل تسلیحات و خلع سلاح مورد بحث یا مناقشه قرار می‌گیرند. به نظر می‌رسد تمرکز منحصر به فرد بر نوآوری‌های تکنولوژیکی و توافق‌های سیاست‌محور خاص در شیوه‌های کنترل تسلیحات و خلع سلاح، نیاز به چنین تعامل‌هایی را متوقف می‌کند. این کتاب دعوتی است برای بررسی گفتمان‌های متقاطع در مورد استعمار، نژادپرستی، ملی‌گرایی و انسان‌دوستانه در محدوده تاریخی کنترل تسلیحات. درک این شیوه ها نه برای تجویز هیچ استانداردی از تمدن یا استثنایی بودن در کنترل تسلیحات، بلکه برای آگاهی از خطرات نهفته در هر تلاشی برای بازسازی نظم هسته ای قانون اساسی ضروری است.

This book seeks to decolonize practices of arms control and disarmament. In this endeavor it seeks to problematize our understanding of time and civilization as rhetorical resources. The need for such an undertaking can be premised on the claim that while problems of modernity, ethnocentrism and universalism are now a central concern within the field of international relations, these ideas are scarcely debated or contested within the field of arms control and disarmament. The singular focus on technological innovations and specific policy-oriented agreements in practices of arms control and disarmament appears to stymie the need for such engagements. This book is an invitation to explore intersecting discourses on colonialism, racialism, nationalism and humanitarianism within a historically grounded terrain of weapons control. An understanding of these practices is vital not to prescribe any standards of civilization or exceptionalism in weapons control but to be cognizant through critique of the dangers embedded in any effort at reconstellating the constitutional nuclear order.