Civilian Participants in the Cultural Revolution: Being Vulnerable and Being Responsible

در ده سال انقلاب فرهنگی، تعقیب‌های سیاسی، نقض حقوق، سلب آزادی، خشونت و بی‌رحمی، امری روزمره بود. به ویژه قابل توجه است که تعداد زیادی از غیرنظامیان عادی که در تحمیل درد و رنج به رفقا، همکاران، دوستان، همسایگان و حتی اعضای خانواده خود دست داشتند. شکل گسترده و سیستماتیک خشونت و بی‌عدالتی که شاهد آن بودیم با کشورهایی مانند شیلی تحت حاکمیت نظامی یا آفریقای جنوبی در دوران آپارتاید متفاوت است، زیرا چنین اعمالی عمدتاً توسط مردم عادی به جای مقامات یونیفرم‌پوش انجام می‌شد. موک می پرسد که چگونه باید مسئولیت اخلاقی این افراد خاطی را، در صورت وجود، در قبال آسیبی که داوطلبانه و غیرارادی انجام داده اند، ارزیابی کنیم.

پس از مرگ رئیس مائو، محاکمه باند چهار نفر برگزار شد که به عنوان عاملان اصلی انقلاب فرهنگی محکوم شدند. علاوه بر این، ده‌ها میلیون نفر از مقامات و کادرهایی که به ناحق متهم شده بودند و با ناعادلانه رفتار شده بودند، متعاقباً پاکسازی شدند و تحت رهبری جدید به کار خود بازگردانده شدند. با این حال، عدالت هنوز به طور کامل اجرا نشده است، زیرا هیچ مکانیسم قانونی یا سیاسی برای تعداد انبوه مجرمان غیرنظامی ایجاد نشده است تا پاسخگوی انواع خشونت های اعمال شده بر سایر غیرنظامیان باشد، با قربانیان آنها صلح کند، و جبران کند. غیرنظامیان متعددی که در آن شرکت کردند باید با افرادی که در آن سال های پرتلاطم به آنها ظلم کردند، کنار بیایند. عدالت به طور عام و عدالت انتقالی به طور خاص هنوز ممکن است با برداشتن اولین گام ها برای روشن شدن و شناسایی بار اخلاقی و مسئولیتی که ممکن است به طور مشروع به انواع مختلف مشارکت کنندگان نسبت داده شود، دنبال شود.

این کتاب برای کسانی که انقلاب فرهنگی چین را مطالعه می‌کنند، به‌ویژه کسانی که به بعد اخلاقی اهمیت می‌دهند، جالب خواهد بود.

In the ten years of the Cultural Revolution, political persecutions, violation of rights, deprivation of freedom, violence and brutality were daily occurrences. Especially striking is the huge number of ordinary civilians who were involved in inflicting pain and suffering on their comrades, colleagues, friends, neighbors, and even family members. The large-scale and systematic form of violence and injustice that was witnessed differs from that in countries like Chile under military rule or South Africa during apartheid in that such acts were largely committed by ordinary people instead of officials in uniforms. Mok asks how we should assess the moral responsibility of these wrongdoers, if any, for the harm they did both voluntarily and involuntarily.

After the death of Chairman Mao, there was a trial of the Gang of Four, who were condemned as the chief perpetrators of the Cultural Revolution. Besides, tens of millions of officials and cadres who were wrongly accused and unfairly treated were subsequently cleared and reinstated under the new leadership. However, justice has not yet been fully done because no legal or political mechanism has ever been established for the massive number of civilian perpetrators to answer for all sorts of violence inflicted on other civilians, to make peace with their victims, and to make amends. The numerous civilians who participated need to come to terms with the people they wronged in those turbulent years. Justice in general and transitional justice in particular may still be pursued by taking the first steps to clarify and identify the moral burden and responsibility that may legitimately be ascribed to the various types of participant.

This book will be of interest to anyone who studies the Cultural Revolution of China, especially those who are concerned with the ethical dimension.