Citizenship

اگر مقوله‌های سیاسی اساسی به‌عنوان اشکال هندسی نشان داده می‌شدند، شهروندی یکی از آن چندوجهی‌های دوار با سطوح بازتابنده است که با هم جلوه‌هایی از نور و سایه ایجاد می‌کنند. فیلسوف برجسته، اتین بالیبار، با قدرت تشخیص فوق‌العاده دقیق، چهره‌های مختلف این شی را یکی یکی بررسی می‌کند، بیش از آنچه تصور می‌شود تعدادشان - و بسیار شکاف‌دارتر است. این پرسش که شهروند بودن به چه معناست، از آغاز سیاست غرب، چیزی جز روشن و صریح بوده است. و مدرنیته نشان داده است که حتی معمایی تر و مورد مناقشه تر است.

که از دموکراسی و مطالبات برابری و آزادی که دموکراسی از آن سرچشمه می گیرد، جدایی ناپذیر است، شهروندی دائماً در تضاد حل نشده بین اصول جهانی بازتعریف می شود. و مکانیسم های تبعیض آمیز که عضویت یک جامعه سیاسی را تنظیم می کند.

همه شهروند نیستند، حتی در یک دولت-ملت. گفته شده است که "افراد خاصی در جامعه هستند بدون اینکه از جامعه باشند". پویایی شمول و طرد همچنان به ایجاد عدم تقارن های چشمگیر و ایجاد گشایش و بسته شدن ادامه می دهد، به ویژه امروز در زمان شکنندگی خاص و زمانی که حاکمیت ملی در نوسان است. بنابراین آیا تضادهای زیادی در داخل شهروندی وجود دارد؟ بالیبار از این ضدیت ها ابایی ندارد، اما می داند که انصراف از شهروندی به معنای کنار گذاشتن فرصت ایجاد شیوه های جدید خودمختاری جمعی، به طور خلاصه، دموکراتیک کردن دموکراسی است.

If fundamental political categories were represented as geometric shapes, citizenship would be one of those rotating polyhedrons with reflective surfaces that together create effects of light and shade. With extraordinarily acute discernment, the leading philosopher Étienne Balibar examines one by one the various faces of this object, more numerous - and far more fissured - than one would imagine. The question of what it means to be a citizen has, from the dawn of Western politics, been anything but clear and straightforward; and modernity has shown it to be even more enigmatic and contested.

Inseparable from democracy, and the demands for equality and liberty from which democracy draws its origins, citizenship is constantly being redefined within the unresolved contradiction between universal principles and the discriminatory mechanisms that regulate membership of a political community.

Not everyone is a citizen, even within one nation-state. It has been said that ?certain persons are in society without being of society?. The dynamics of inclusion and exclusion continue to generate dramatic asymmetries and create openings and closures, especially today in a time of particular fragility and when national sovereignty is in flux. So are there too many antinomies within citizenship? Balibar does not shy away from these antimonies, but he knows that to renounce citizenship would be to abandon the chance to create new modes of collective autonomy, in short, to democratize democracy.