Cistercian Stories for Nuns and Monks: The Sacramental Imagination of Engelhard of Langheim

در حدود سال 1200، سیسترسین انگلهارد لانگهایم مجموعه ای از داستان های رهبانی را به جامعه ای از زنان مذهبی تقدیم کرد. مارتا جی. نیومن به بررسی این موضوع می پردازد که چگونه این مجموعه داستان های عمدتا ویرایش نشده درباره راهبان سیسترسین، دینداری راهبه های سیسترسین را روشن می کند. مانند دیگر داستان‌نویسان سیسترسیایی، انگلهارد معجزات و رؤیاهای چهره‌های برجسته این نظم را ثبت کرد، اما او به جای قلب سیسترسین، از فرانکونیا، در آلمان مدرن، نوشت. متون موجود او منعکس کننده تعاملات او با صومعه‌های غیرسیسترسیایی و با حامیان لانگهیم هستند نه بزرگداشت برنارد از کلروو. انگلهارد محافظه کار بود و علاقه مند به حفظ الگوهای فکری سنتی سیسترسین بود. با این وجود، انگلهارد با ارائه مجموعه‌ای از روایات که به بررسی کیفیت‌های شفاهی متون، ماهیت بینایی، و کارآمدی آیین‌های مقدس می‌پردازد، پاسخی متمایز به تغییرات اجتماعی و فکری دوره‌ی خود ارائه کرد.

در تجزیه و تحلیل داستان های انگلهارد، نیومن فرهنگ رهبانی را که مورد مطالعه قرار نگرفته بود، آشکار می کند که در برابر تأکید روزافزون بر اجرای کشیشی مقدسات و سخت شدن تمایزات جنسیتی مقاومت می کرد. انگلهارد تصور می‌کرد که راهبه‌ها و راهبه‌ها علایق و دغدغه‌های مشابهی دارند، و مخاطبانش را به گونه‌ای خطاب می‌کرد که گویی فضایی نه کاملاً مقدس و نه کاملاً مذهبی، نه مکتبی و نه ناآموخته، و نه صرفاً مرد و نه تنها زن را اشغال کرده‌اند. روایات مثال زدنی او ارزش مقدس اشیاء و رفتارهای روزمره را به تصویر می کشد که کارایی آنها بیشتر بر شکل گیری روحی فردی متکی است تا کنش مقدس. انگلهارد با تشویق راهبه‌ها و راهبان به تصور ارتباط بین آسمان و زمین، ایمان را به‌عنوان یک گرایش دانش‌آموز آموزش داد. مطالعه نیومن نشان می‌دهد که پرسش‌های مکتبی درباره نشانه‌ها، مقدسات و بینایی به شکلی روایی در جوامع رهبانی اواخر قرن دوازدهم پدیدار شدند.

Around the year 1200, the Cistercian Engelhard of Langheim dedicated a collection of monastic stories to a community of religious women. Martha G. Newman explores how this largely unedited collection of tales about Cistercian monks illuminates the religiosity of Cistercian nuns. As did other Cistercian storytellers, Engelhard recorded the miracles and visions of the order's illustrious figures, but he wrote from Franconia, in modern Germany, rather than the Cistercian heartland. His extant texts reflect his interactions with non-Cistercian monasteries and with Langheim's patrons rather than celebrating Bernard of Clairvaux. Engelhard was conservative, interested in maintaining traditional Cistercian patterns of thought. Nonetheless, by offering to women a collection of narratives that explore the oral qualities of texts, the nature of sight, and the efficacy of sacraments, Engelhard articulated a distinctive response to the social and intellectual changes of his period.

In analyzing Engelhard's stories, Newman uncovers an understudied monastic culture that resisted the growing emphasis on the priestly administration of the sacraments and the hardening of gender distinctions. Engelhard assumed that monks and nuns shared similar interests and concerns, and he addressed his audiences as if they occupied a space neither fully sacerdotal nor completely lay, neither scholastic nor unlearned, and neither solely male nor only female. His exemplary narratives depict the sacramental value of everyday objects and behaviors whose efficacy relied more on individual spiritual formation than on sacerdotal action. By encouraging nuns and monks to imagine connections between heaven and earth, Engelhard taught faith as a learned disposition. Newman's study demonstrates that scholastic questions about signs, sacraments, and sight emerged in a narrative form within late twelfth-century monastic communities.