Cinematic Prophylaxis: Globalization and Contagion in the Discourse of World Health

یک کمک به موقع در زمینه های تاریخ فیلم، فرهنگ های بصری، و مطالعات جهانی شدن، پیشگیری سینمایی اطلاعات تاریخی ضروری را در مورد اینکه چگونه بازنمایی سرایت بیولوژیکی بر درک منشاء و ناقلان بیماری تأثیر گذاشته است، ارائه می دهد. . Kirsten Ostherr بازنمایی های بصری آلودگی اجساد را در طیف وسیعی از رسانه ها، از جمله فیلم های بهداشت عمومی دهه 1940 دنبال می کند. فیلم‌های سرگرم‌کننده مانند فیلم‌های تهاجم بیگانگان دهه 1950 و فیلم پرفروش 1995 شیوع. برنامه های تلویزیونی در دهه 1980، در سال های اولیه اپیدمی ایدز. و ویروس سایبری اینترنت را درگیر کرده است. با انجام این کار، او تغییرات و تداوم هشدار دهنده را در درک عمومی از ارتباط بین بدن های آسیب شناسی و گسترش جهانی بیماری ترسیم می کند.

Ostherr اولین تحلیل عمیق از فیلم های بهداشت عمومی را ارائه می دهد. بین جنگ جهانی دوم و دهه 1960 تولید شد که ایده‌آل بهداشت جهانی را رایج کرد و به بینندگان آموخت که حضور آلاینده‌های نامرئی را در اطراف خود تصور کنند. او نه تنها محتوای فیلم‌های خاص را در نظر می‌گیرد، بلکه تکنیک‌های آن‌ها را برای نمایان کردن آلاینده‌های نامرئی نیز در نظر می‌گیرد. او با شناسایی استراتژی‌های زیبایی‌شناختی مرکزی در فیلم‌های تولید شده توسط سازمان بهداشت جهانی، مراکز کنترل بیماری‌ها و سایر نهادها، نشان می‌دهد که چگونه ایده‌هایی در مورد ناخالصی نژادی و انحطاط جنسی، پیام‌های ظاهراً درباره سلامت جهان را زیربنا می‌دهند. با قرار دادن این فیلم‌ها در رابطه با فیلم‌هایی که قبل و بعد از آن‌ها بودند، استر نشان می‌دهد که چگونه در دوران پس از جنگ، ایده‌های مربوط به سرایت به طور صریح با گردش جهانی اجساد مرتبط بودند. در حالی که فیلم‌های بهداشت عمومی پس از جنگ آرمان‌های بهداشت جهانی را پذیرفتند، اما از شیوه‌ای متمایز و عمیقاً مضطرب برای نمایش گسترش بیماری در سراسر مرزهای ملی استفاده کردند.

A timely contribution to the fields of film history, visual cultures, and globalization studies, Cinematic Prophylaxis provides essential historical information about how the representation of biological contagion has affected understandings of the origins and vectors of disease. Kirsten Ostherr tracks visual representations of the contamination of bodies across a range of media, including 1940s public health films; entertainment films such as 1950s alien invasion movies and the 1995 blockbuster Outbreak; television programs in the 1980s, during the early years of the aids epidemic; and the cyber-virus plagued Internet. In so doing, she charts the changes—and the alarming continuities—in popular understandings of the connection between pathologized bodies and the global spread of disease.

Ostherr presents the first in-depth analysis of the public health films produced between World War II and the 1960s that popularized the ideals of world health and taught viewers to imagine the presence of invisible contaminants all around them. She considers not only the content of specific films but also their techniques for making invisible contaminants visible. By identifying the central aesthetic strategies in films produced by the World Health Organization, the Centers for Disease Control, and other institutions, she reveals how ideas about racial impurity and sexual degeneracy underlay messages ostensibly about world health. Situating these films in relation to those that preceded and followed them, Ostherr shows how, during the postwar era, ideas about contagion were explicitly connected to the global circulation of bodies. While postwar public health films embraced the ideals of world health, they invoked a distinct and deeply anxious mode of representing the spread of disease across national borders.