Christianopolis

یوهان والنتین آندره (1586-1654) محصول چند وجهی آلمان اواخر دوران اصلاحات بود. او که متکلمی بود که به اعتراف لوتری متعهد بود، می‌توانست به وضوح نقص‌های کلیسای خود را ببیند و برای اصلاح آنها استدلال کند. او بدون اینکه یک اکومنیست به معنای امروزی باشد، بسیاری از جنبه های جامعه ای را که در ژنو کالوینیست مشاهده کرد، تحسین می کرد و شایستگی برجسته تک تک دانشمندان کاتولیک را تشخیص می داد. او که زبان‌شناس و عاشق هنر و موسیقی بود، دوست دانشمندان و دانشجوی مشتاق ریاضیات بود که معتقد بودند علم هم به درک شگفتی‌های جهان مادی و هم رد آن به نفع نگرانی‌های معنوی بیشتر منجر می‌شود. در نوشته‌های طنز خود او می‌توانست کنایه‌آمیز و تلنگری باشد، لفاظی‌های او اغلب پرزحمت و پیچیده بود، اما در صداقت خشم او از ظلم، غیرانسانی و بی‌عدالتی تردیدی وجود ندارد. آندره خوشبین بود، زیرا معتقد بود که فساد و فریب، لوکسم است. و محرومیت، نفاق، ظلم و سفسطه عصر را می‌توان به اصلاح دوم تبدیل کرد. با این حال در زندگی او یک بدبینی یا افسردگی ریشه دار وجود دارد که تمایل او را برای ادامه مبارزه بیش از پیش قابل تحسین می کند. در اوایل سال 1618، در حالی که در آغاز کار خود هنوز یک شماس جوان بود، چهار عصر زندگی بشر را به عنوان وحشت، خطا، کار و وحشت تعریف کرد.

Johann Valentin Andrere (1586-1654) was a multi-faceted product of late­ Reformation Germany. A theologian who was firmly committed to the Lutheran confession, he could yet see very c1early the flaws in his church and argue for their reform; without being an ecumenicist in the modern sense, he yet admired many aspects of the society he observed in Calvinist Geneva, and he recognised the outstanding merit of individual Catholic scholars. A linguist and a lover of art and music, he was the friend of scientists and an enthusiastic student of mathematics whö held that science leads both to an appreciation of the wonders of the material world and its rejection in favour of more spiritual concerns. In his satirical writing he could be ironic and flippant, his rhetoric was often laboured and over­ elaborate, but there is no mistaking the sincerity of his outrage at cruelty, inhumanity and injustice. Andrere was optimistic, in that he believed that the corruption and deceit, the luxm. y and deprivation, the hypocrisy, tyranny and sophistry of the age could be transformed in a second reformation; yet there runs through his life a deep-rooted pessimism or depression which makes his willingness to continue the struggle all the more admirable. As early as 1618, while still a young deacon at the beginning of his career, he defined the four ages of l human life as terror, error, labor and horror.