Christian Zionism and English National Identity, 1600–1850

این کتاب به بررسی این موضوع می پردازد که چرا مسیحیان انگلیسی، از اوایل دوره مدرن به بعد، معتقد بودند که ملت آنها مأموریت ویژه ای برای بازگرداندن یهودیان به فلسطین دارند. این مقاله به بررسی حمایت انگلیسی ها از بازسازی یهودیان از کنفرانس وایت هال در سال 1655 تا بحث های عمومی در مورد اسقف اورشلیم در سال 1841 می پردازد. رابطه با یهودیان این نقش ملی با اعتقاد به اینکه خدا برکت دهندگان یهودیان را برکت داد، این نقش ملی به انگلستان اجازه داد تا کفاره بدرفتاری با یهودیان را بپردازد، راه های گیج کننده مشیت را بخواند و بقای ملت را تا بازگشت مسیح تضمین کند. این کتاب این شیوه ساخت هویت ملی و پیامدهای آن را برای درک دیدگاه‌های مسیحی درباره یهودیان، خود و «دیگری» تحلیل می‌کند. درک جدیدی از انتخابات ملی و رابطه بین پیشگویی آخرالزمانی و کنش سیاسی ارائه می دهد.

This book explores why English Christians, from the early modern period onwards, believed that their nation had a special mission to restore the Jews to Palestine. It examines English support for Jewish restoration from the Whitehall Conference in 1655 through to public debates on the Jerusalem Bishopric in 1841. Rather than claiming to replace Israel as God’s “elect nation”, England was “chosen” to have a special, but inferior, relationship with the Jews. Believing that God “blessed those who bless” the Jewish people, this national role allowed England to atone for ill-treatment of Jews, read the confusing pathways of providence, and guarantee the nation’s survival until Christ’s return. This book analyses this mode of national identity construction and its implications for understanding Christian views of Jews, the self, and “the other”. It offers a new understanding of national election, and of the relationship between apocalyptic prophecy and political action.