Christian Human Rights

در حقوق بشر مسیحی، ساموئل موین اظهار می‌دارد که ظهور حقوق بشر پس از جنگ جهانی دوم از پیش ترسیم شده و با الهام از دفاع از حیثیت انسان که برای اولین بار در کلیساها و مذهبی‌های مسیحی به وجود آمد، صورت گرفت. در سالهای قبل از شروع جنگ فکر می کرد. کلیسای کاتولیک رومی و محافل پروتستانی فراآتلانتیک بر بحث عمومی اصول جدید در زمانی که آخرین عصر طلایی اروپا برای ایمان مسیحی بود، تسلط داشتند. در همان زمان، دولت های اروپای غربی پس از جنگ جهانی دوم، به ویژه در احزاب دموکرات مسیحی در حال رشد، نسبت به بیان عمومی تقوای مذهبی مدارا بیشتری کردند. حقوق بشر در فضایی که با این تحولات دوگانه در اوایل جنگ سرد باز شد به شهرت عمومی رسید.

موین استدلال می‌کند که کرامت انسانی در اوایل سال 1937 در گفتمان سیاسی مسیحیت محور شد. سخنرانی‌های کریسمس پیوس دوازدهم در زمان جنگ اعلام شد. ایده اساسی حقوق بشر جهانی به عنوان یک اصل نظم جهانی و نه صرفاً دولتی. موین با تمرکز بر دهه‌های 1930 و 1940 نشان می‌دهد که چگونه زبان حقوق بشر از میراث سکولار انقلاب فرانسه جدا شد و توسط دموکراسی‌های پس از جنگ که توسط احزاب مسیحی اداره می‌شد، مورد استفاده قرار گرفت. ساختارهای خانواده و حفظ سلسله مراتب اجتماعی موجود. این کتاب با فصلی تحریک‌آمیز به پایان می‌رسد که مبارزات اروپایی‌های معاصر برای جذب مهاجران مسلمان با میراث این قاره از حقوق بشر مسیحی را نشان می‌دهد.

In Christian Human Rights, Samuel Moyn asserts that the rise of human rights after World War II was prefigured and inspired by a defense of the dignity of the human person that first arose in Christian churches and religious thought in the years just prior to the outbreak of the war. The Roman Catholic Church and transatlantic Protestant circles dominated the public discussion of the new principles in what became the last European golden age for the Christian faith. At the same time, West European governments after World War II, particularly in the ascendant Christian Democratic parties, became more tolerant of public expressions of religious piety. Human rights rose to public prominence in the space opened up by these dual developments of the early Cold War.

Moyn argues that human dignity became central to Christian political discourse as early as 1937. Pius XII's wartime Christmas addresses announced the basic idea of universal human rights as a principle of world, and not merely state, order. By focusing on the 1930s and 1940s, Moyn demonstrates how the language of human rights was separated from the secular heritage of the French Revolution and put to use by postwar democracies governed by Christian parties, which reinvented them to impose moral constraints on individuals, support conservative family structures, and preserve existing social hierarchies. The book ends with a provocative chapter that traces contemporary European struggles to assimilate Muslim immigrants to the continent's legacy of Christian human rights.