Christening Pagan Mysteries: Erasmus in Pursuit of Wisdom

این اولین کتابی است که به بررسی این امر متداول علمی اختصاص دارد که احیای آموزش کلاسیک اراسموس اومانیسم انجیلی او را تعریف می کند. تصدیق می کند که برای او یک شاهکار بود که با احیای مطالعات کلاسیک، تاریک گرایی تحصیلات اواخر قرون وسطی را به چالش بکشد. تصدیق می کند که نسخه های او از نویسندگان یونانی و لاتین به تنهایی جایگاه او را در تاریخ دانش پژوهی تثبیت می کند. اما هنوز هم ممکن است ساده‌ترین پرسش‌ها درباره این دستاورد مطرح شود و محبوب‌ترین متون تازه تفسیر شوند. آیا کار او فقط بیان در اصطلاح «رنسانس» بود یا یک اومانیسم دائمی مسیحی؟ یا از لحاظ نظری و عملی در این زمینه پیشرفت کرده است؟ آیا اراسموس از نظر مفهومی در بازجویی از حکمت بت پرستی با اقتصاد مسیحی مشارکت داشت؟ Christening Pagan Mysteries پیشنهاد می‌کند که او این کار را کرد.

اگرچه مسائل اعتقادی درگیر است، اما این تحقیق به‌طور سیستماتیک الهیات نیست. اراسموس هیچ رساله ای در این زمینه ننوشت که بتوان آنچنان مورد بررسی قرار گیرد. رویکرد بلاغی، مکمل روش او، انسان‌گرایی انجیلی او را از طریق تحلیل سه متن مهم آشکار می‌کند. گفت و گوی اصلی آنتی باربری کلید مفهومی یکی از مهم ترین اعلامیه های اومانیستی در تاریخ اندیشه مسیحی تا رنسانس را ارائه می دهد. اعتقاد مسیحیتی که بیان می کند سپس از طریق تفسیرهای جدید از دو متن دیگر که اسرار بت پرستی را به شیوه های اصلی و مهم می نامیدند: موریا و گفتگوی پایانی، "اپیکورئوس" که در آن یک الهه بت پرست و یک فیلسوف بت پرست نزد مسیح جمع شده اند.

This is the first book devoted to investigating the scholarly commonplace that Erasmus’ revival of classical learning defines his evangelical humanism. It acknowledges that it was a feat for him to challenge the obscurantism of late medieval schooling by restoring classical studies. It recognizes that his editions of Greek and Latin authors alone fix his place in the history of scholarship. But the plainest questions about this achievement may still be asked, and the most popular texts freshly interpreted. Was his work only the expression in the ‘idiom of the Renaissance’ or a perennial Christian humanism? Or did he advance on it theoretically as well as practically? Did Erasmus contribute conceptually to the interrogation of pagan wisdom with the Christian economy? Christening Pagan Mysteries proposes that he did.

Although doctrinal issues involved, this inquiry is not systematically theological. Erasmus wrote no treatise on the subject that might be so explored. A rhetorical approach, complementary to his own method, discloses his evangelical humanism through the analysis of three significant texts. The seminal dialogue Antibarbari provides the conceptual key in one of the most important humanist declarations in the history of Christian thought to the Renaissance. The Christocentric conviction it voices is then discerned through new interpretations of two other texts which christen pagan mysteries in original and important ways: the Moria and the final colloquy, ‘Epicureus,’ in which a pagan goddess and a pagan philosopher are gathered to Christ.