China Under Mao: A Revolution Derailed

حزب کمونیست چین در سال 1949 پس از یک دوره طولانی شورش چریکی و به دنبال آن جنگ تمام عیار قدرت را به دست گرفت، اما انقلاب چین تازه شروع شده بود. چین در زمان مائو روایت و ظهور و سقوط دولت انقلابی مائوئیست از سال 1949 تا 1976 را روایت می‌کند - دورانی از دستاوردهای شگفت‌آور و شکست‌های فاجعه‌بار. توسط نیروهای بسیاری، اما بیش از همه تحت سلطه مائو تسه تونگ.

اندرو والدر استدلال می کند که چین مائو توسط دو نهاد متمایز که در دهه اول حکومت حزب کمونیست تأسیس شد، تعریف شد: یک حزب. دستگاهی که انضباط محکم (گاهی خشن) را بر اعضا و کادرهای خود اعمال می کرد. و اقتصاد سوسیالیستی با الگوبرداری از اتحاد جماهیر شوروی. اگرچه یک بوروکراسی ملی بزرگ بر این سیستم اقتدارگرا نظارت داشت، اما مائو در هر مرحله به شدت مداخله می کرد. دکترین ها و سازمان سیاسی که بزرگترین دستاوردهای مائو را به وجود آورد - پیروزی در جنگ داخلی، ایجاد اولین دولت مدرن متحد چین، تحولی تاریخی در زندگی شهری و روستایی - همچنین بدترین شکست های مائو را به وجود آورد: رکود صنعتی و قحطی روستایی دوران کبیر. جهش به جلو و نابودی خشونت‌آمیز و رکود انقلاب فرهنگی.

با تشخیص اشتباه مشکلات چین به‌عنوان بازسازی سرمایه‌داری و تجویز ادامه مبارزه طبقاتی علیه دشمنان خیالی به عنوان راه‌حل، مائو بسیاری از موارد را خراب کرد. او هیچ جایگزین مناسبی ساخته و ایجاد نکرده بود. در زمان مرگ، او چین را عقب مانده و عمیقاً متفرق ترک کرد.

China’s Communist Party seized power in 1949 after a long period of guerrilla insurgency followed by full-scale war, but the Chinese revolution was just beginning. China Under Mao narrates the rise and fall of the Maoist revolutionary state from 1949 to 1976—an epoch of startling accomplishments and disastrous failures, steered by many forces but dominated above all by Mao Zedong.

Mao’s China, Andrew Walder argues, was defined by two distinctive institutions established during the first decade of Communist Party rule: a Party apparatus that exercised firm (sometimes harsh) discipline over its members and cadres; and a socialist economy modeled after the Soviet Union. Although a large national bureaucracy had oversight of this authoritarian system, Mao intervened strongly at every turn. The doctrines and political organization that produced Mao’s greatest achievements—victory in the civil war, the creation of China’s first unified modern state, a historic transformation of urban and rural life—also generated his worst failures: the industrial depression and rural famine of the Great Leap Forward and the violent destruction and stagnation of the Cultural Revolution.

Misdiagnosing China’s problems as capitalist restoration and prescribing continuing class struggle against imaginary enemies as the solution, Mao ruined much of what he had built and created no viable alternative. At the time of his death, he left China backward and deeply divided.