China's Regulatory State: A New Strategy for Globalization (Cornell Studies in Political Economy)

چین امروزی توسط یک مدل اقتصادی جدید اداره می‌شود که نشان‌دهنده جدایی رادیکال از دوران مائو و دنگ است. اساساً هم از دولت توسعه‌یافته آسیای شرقی و هم از گذشته کمونیستی خود فاصله می‌گیرد. با این حال، مدل اقتصادی لیبرال را اتخاذ نکرده است. چین عناصر کنترل دولتی را حفظ کرده است، اگرچه در سال‌های اخیر بیش از هر کشور در حال توسعه دیگری سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی را آزاد کرده است. این شیوه ادغام اقتصادی جهانی چیزهای زیادی را در مورد ظرفیت دولتی و استراتژی توسعه چین نشان می دهد، که مبتنی بر حفظ کنترل دولت بر بخش های حیاتی در حین انجام تعهدات به سازمان تجارت جهانی است.

در کشور نظارتی چین. ، روزلین هسوئه نشان می‌دهد که چین فقط یک کشور لیبرال‌تر به نظر می‌رسد. حتی با وجود رقابت و واگذاری تصمیم گیری های اقتصادی، دولت به طور انتخابی مقررات جدیدی را در سطح بخشی وضع کرده است و برای دستیابی به اهداف دولتی، کنترل صنعت و توسعه بازار را تقویت کرده و حتی آن را تشدید می کند. با بررسی عمیق چگونگی اجرای سیاست های اقتصادی چین بین سال های 1978 و 2010، هسوئه کامل ترین تصویری را که تاکنون از وضعیت نظارتی چین ارائه کرده است، به ویژه به دلیل شکل دادن به صنایع مخابرات و نساجی به دست می دهد.

Hsueh معتقد است که یک منطق وجود دارد. ارزش استراتژیک توضیح می‌دهد که چگونه دولت، با سطوح مختلف اختیارات و پیچ و خم بوروکراسی‌هایش، با سهامداران جدید اقتصادی تعامل می‌کند تا کنترل خود را در بخش‌های خاص اقتصادی افزایش دهد و در عین حال از کنترل در بخش‌های دیگر صرفنظر کند. ویژگی‌های بخش، مشخصه‌های سیاست‌ها را تعیین می‌کنند، اگرچه سازماندهی مؤسسات و چرخه‌های رونق و رکود بر نحوه تنظیم مجدد قوانین قدیمی و ایجاد قوانین جدید برای به حداکثر رساندن منافع و به حداقل رساندن هزینه‌ها پس از مرحله اولیه آزادسازی تأثیر می‌گذارند. این تحلیل راهگشا از اهداف دولت، روابط دولت-تجارت، و روش های حکمرانی در صنایع در چین، رویکردهای آشکارا متفاوت ژاپن، کره جنوبی و تایوان را برای جهانی شدن در نظر می گیرد.

Today's China is governed by a new economic model that marks a radical break from the Mao and Deng eras; it departs fundamentally from both the East Asian developmental state and its own Communist past. It has not, however, adopted a liberal economic model. China has retained elements of statist control even though it has liberalized foreign direct investment more than any other developing country in recent years. This mode of global economic integration reveals much about China's state capacity and development strategy, which is based on retaining government control over critical sectors while meeting commitments made to the World Trade Organization.

In China's Regulatory State, Roselyn Hsueh demonstrates that China only appears to be a more liberal state; even as it introduces competition and devolves economic decisionmaking, the state has selectively imposed new regulations at the sectoral level, asserting and even tightening control over industry and market development, to achieve state goals. By investigating in depth how China implemented its economic policies between 1978 and 2010, Hsueh gives the most complete picture yet of China's regulatory state, particularly as it has shaped the telecommunications and textiles industries.

Hsueh contends that a logic of strategic value explains how the state, with its different levels of authority and maze of bureaucracies, interacts with new economic stakeholders to enhance its control in certain economic sectors while relinquishing control in others. Sectoral characteristics determine policy specifics although the organization of institutions and boom-bust cycles influence how the state reformulates old rules and creates new ones to maximize benefits and minimize costs after an initial phase of liberalization. This pathbreaking analysis of state goals, government-business relations, and methods of governance across industries in China also considers Japan's, South Korea’s, and Taiwan’s manifestly different approaches to globalization.