China Among Equals: The Middle Kingdom and Its Neighbors, 10th-14th Centuries

محققان مدت‌ها دیدگاه خود چین را در مورد روابط خارجی سنتی خود پذیرفته‌اند: اینکه چین نظم جهانی خود را ابداع کرد و آن را از قرن دوم قبل از میلاد حفظ کرد. تا قرن نوزدهم. چین برابری با هر ملتی را رد کرد: حاکمان خارجی و فرستادگان آنها به عنوان زیردستان یا فرودست رفتار می شدند و ملزم به ارسال دوره ای سفارتخانه های خراجی به امپراتور چین بودند. در غیر این صورت دربار چین علاقه ای به سرزمین های خارجی نداشت. منافع اصلی آن حفظ صلح با همسایگان وحشی‌شان و تشویق یا وادار کردن آنها به اعتراف به برتری چین و پذیرش امپراتور چین به عنوان پسر بهشت ​​بود.

اما سیاست خارجی چین یکپارچه نبود. مقامات دادگاه در دوران سنتی بسیار واقع‌گراتر و عمل‌گراتر از آن چیزی بودند که معمولاً تصور می‌شود. آنها نه تجارت خارجی را تحقیر می کردند و نه از سرزمین های خارجی بی خبر بودند. با به چالش کشیدن دیدگاه پذیرفته شده در مورد روابط خارجی چین، نویسندگان چین در میان برابران به ارزیابی واضح تری از روابط و سیاست خارجی چین کمک می کنند. از قرن دهم تا سیزدهم، چین به طور جزمی نظم جهانی خود را اجرا نکرد. چینی ها مشتاق تجارت خارجی بودند و از همسایگان خود آگاه بودند. سونگ (960-1279)، سلسله اصلی در آن دوران، در برخورد با خارجی ها انعطاف پذیر بود. مقامات آن به ضعف نظامی و سیاسی سلسله پی بردند و به طور کلی سیاست خارجی واقع بینانه و عمل گرایانه را در پیش گرفتند. آنها مجبور شدند کشورهای خارجی را به عنوان یکسان بپذیرند و روابط بین چین و سایر کشورها با برابری دیپلماتیک تعریف شد.

Scholars have long accepted China's own view of its traditional foreign relations: that China devised its own world order and maintained it from the second century B.C. to the nineteenth century. China ruled out equality with any nation: foreign rulers and their envoys were treated as subordinates or inferiors, required to send periodic tribute embassies to the Chinese emperor. The Chinese court was otherwise uninterested in foreign lands. Its principal interests were to maintain peace with what it perceived to be barbarian neighbors and to coax or coerce them into admitting China's superiority and accepting the Chinese emperor as the Son of Heaven.

But Chinese foreign policy was not monolithic. Court officials in traditional times were much more realistic and pragmatic than is commonly assumed. They did not scorn foreign trade, nor were ignorant of foreign lands. Challenging the accepted view of Chinese foreign relations, the authors of China among Equals contribute to a clearer assessment of Chinese foreign relations and policy. From the tenth to the thirteenth centuries, China did not dogmatically enforce its own world order. Chinese were eager for foreign trade and knowledgeable about their neighbors. The Sung (960-1279), the principal dynasty during that era, was flexible in its dealings with foreigners. Its officials recognized the military and political weakness of the dynasty, and in general they adopted a realistic and pragmatic foreign policy. They were compelled to accept foreign states as equals, and the relations between China and other states were defined by diplomatic parity.