Chicago's Industrial Decline: The Failure of Redevelopment, 1920–1975

در انحطاط صنعتی شیکاگو رابرت لوئیس روند افول شهر را از دهه 1920 ترسیم می کند و توسعه اولیه ماشین رشد معروف (و مورد نفرت) شیکاگو را شرح می دهد. با شروع دهه 1940 و به رهبری سیاستمداران محلی، علاقه‌مندان به کسب‌وکار در مرکز شهر، مؤسسات مالی و گروه‌های املاک، سازمان‌های وابسته به مکان در شیکاگو چندین طرح نوسازی صنعتی را با هدف دوگانه متوقف کردن تعطیلی کارخانه‌ها و جذب شرکت‌های جدید به منظور آسیب‌دیدگی اجرا کردند. مالکیت به سایت های صنعتی مدرن در همان زمان، یک ائتلاف قدرتمندتر به دنبال تطبیق بافت شهری برای جذابیت برای مصرف طبقه متوسط ​​و زندگی مسکونی بود. همانطور که لوئیس نشان می دهد، این دو هدف هرگز به خوبی ادغام نشدند و نتیجه آن عدم سرمایه گذاری مداوم و افول غیرقابل اجتناب فضای صنعتی شیکاگو بود.

لوئیس استدلال می کند که در دهه 1950، آشکار بود که تجسم اولیه ماشین رشد نتوانست مرکز اقتصادی شیکاگو را در صنعت حفظ کند. اگرچه نیروهای اقتصادی و اجتماعی بزرگتر - به ویژه رقابت برای کسب و کار و توسعه مسکونی از حومه منطقه شیکاگولند و در سراسر ایالات متحده - نقش مهمی در کاهش صنعتی شهر داشتند، لوئیس بر عدم انسجام عمیق سیاست اقتصادی پس از جنگ جهانی دوم تاکید می کند. و برنامه‌ریزی شهری که امیدوار بود با حمایت از صنایع سنگین و امکانات رفاهی طبقه متوسط ​​تا بالا در مرکز شهر شیکاگو، دایره را مربع کند.

In Chicago's Industrial Decline Robert Lewis charts the city's decline since the 1920s and describes the early development of Chicago's famed (and reviled) growth machine. Beginning in the 1940s and led by local politicians, downtown business interest, financial institutions, and real estate groups, place-dependent organizations in Chicago implemented several industrial renewal initiatives with the dual purpose of stopping factory closings and attracting new firms in order to turn blighted property into modern industrial sites. At the same time, a more powerful coalition sought to adapt the urban fabric to appeal to middle-class consumption and residential living. As Lewis shows, the two aims were never well integrated, and the result was on-going disinvestment and the inexorable decline of Chicago's industrial space.

By the 1950s, Lewis argues, it was evident that the early incarnation of the growth machine had failed to maintain Chicago's economic center in industry. Although larger economic and social forces—specifically, competition for business and for residential development from the suburbs in the Chicagoland region and across the whole United States—played a role in the city's industrial decline, Lewis stresses the deep incoherence of post-WWII economic policy and urban planning that hoped to square the circle by supporting both heavy industry and middle- to upper-class amenities in downtown Chicago.