Charles Bonnet and the Order of the Known

چارلز بونت کار خود را به‌عنوان یک طبیعت‌شناس آغاز کرد و از سنین پایین به عنوان یک ناظر دقیق شهرت پیدا کرد. به خاطر مشاهدات جوانی و همچنین برخی گمانه‌زنی‌های پیشنهادی در این زمینه است که در کشورهای انگلیسی‌زبان بیشتر به یاد می‌آید: او با توجه به طبقه‌بندی قوانین تاریخ طبیعی، ایده زنجیره‌ای از موجودات را بازسازی کرد. در مورد مسئله نسل، او شواهدی را در حمایت از نظریه پیش از شکل گیری جمع آوری کرد. و در مورد تجزیه و تحلیل فیزیولوژی سیستم عصبی، او نظریه ای را مطرح کرد که فیبرهای عصبی منفرد احساسات خاصی را دریافت و حفظ می کنند. پس از از دست دادن بینایی خود در اواسط دهه بیست، بونت وارد دوره تأملی بیشتری شد، به فلسفه روی آورد و در مورد ماهیت درک انسان تأمل کرد - ملاحظاتی که قبلاً از آن بیزار بود، اما اکنون به نظر می رسید که نتیجه طبیعی تأملات او در مورد طبیعت است. این مقاله بر آثار فلسفی و روان‌شناختی دوره متأخر تمرکز دارد، دوره‌ای که او تمام کتاب‌های اصلی خود را در آن نوشته است. یکی از امیدهای من با ارائه این نوشته‌ها به‌طور گسترده‌تر این بوده است که مخاطبان Bonnet نیز گسترده‌تر شوند و او را به اصطلاح از زیر بار تاریخ‌نگاران علم رها کنند تا بتواند راه خود را در کتاب‌های عمومی در مورد \ "روشنگری\"، از پاورقی های پراکنده در خود متون.

Charles Bonnet began his career as a naturalist, from an early age establishing a reputation as a careful observer. It is for those youthful observations, as well as for some suggestive speculations proposed relative to this field, that he is best remembered in English-speaking countries: regarding the taxonomic de­ mands of natural history he refurbished the idea of a chain of beings; regarding the question of generation he marshaled evidence in support of preforma­ tion theory; and regarding the analysis of the physiology of the nervous system he advanced a theory that individual nerve fibers receive and retain specific sensations. Following his loss of eyesight in his mid-twenties Bonnet entered a more reflective period, turning to philosophy and pondering the nature of human understanding - considerations he had formerly disdained, but that now seemed a natural outgrowth of his reflections on nature. This essay focuses on the philosophical and psychological works of the later period, the period in which he wrote all his major books. By giving these writings a broader exposure it has been one of my hopes that Bonnet's audience would also be broadened, releasing him, so to speak, from the charge of historians of science so that he might fmd his way, in general books on the "Enlightenment", from scattered footnotes into the texts themselves.