Characterizing the Robustness of Science: After the Practice Turn in Philosophy of Science

علوم بالغ مدت‌هاست که بر حسب «موفقیت»، «قابلیت اعتماد» یا «قابل اعتماد بودن» دستاوردهای نظری، تجربی یا فنی آن‌ها مشخص شده‌اند. امروزه بسیاری از فیلسوفان علم از «استقامت» صحبت می‌کنند، اغلب بدون اینکه معنای این اصطلاح را به طور دقیق مشخص کنند. این عدم وضوح علت سوء تفاهم های مکرر است، زیرا همه این مفاهیم، ​​و به ویژه استحکام، با موضوعات اساسی مرتبط است که چیزی کمتر از ماهیت علم و ویژگی آن با توجه به سایر اعمال انسانی مربوط می شود. ماهیت عقلانیت و پیشرفت علمی؛ و ادعای علم مبنی بر اینکه فعالیتی حقیقت ساز است. این کتاب برای اولین بار بر اساس چندین مطالعه موردی دقیق و بر اساس مقالات فلسفی با الهام از چرخش به اصطلاح عملی در فلسفه علم، تحلیلی جامع از مسئله استحکام و به طور کلی، قابل اعتماد بودن علم ارائه می‌کند.

Mature sciences have been long been characterized in terms of the “successfulness”, “reliability” or “trustworthiness” of their theoretical, experimental or technical accomplishments. Today many philosophers of science talk of “robustness”, often without specifying in a precise way the meaning of this term. This lack of clarity is the cause of frequent misunderstandings, since all these notions, and that of robustness in particular, are connected to fundamental issues, which concern nothing less than the very nature of science and its specificity with respect to other human practices, the nature of rationality and of scientific progress; and science’s claim to be a truth-conducive activity. This book offers for the first time a comprehensive analysis of the problem of robustness, and in general, that of the reliability of science, based on several detailed case studies and on philosophical essays inspired by the so-called practical turn in philosophy of science.