Cerebral Cortex: Comparative Structure and Evolution of Cerebral Cortex, Part II

قشر مغز، به‌ویژه آن قسمتی که معمولاً «نئوکورتکس» نامیده می‌شود، یکی از نشانه‌های تکامل پستانداران است و به بزرگ‌ترین اندازه خود، نسبتاً صحبت کردن، و وسیع‌ترین تنوع ساختاری خود در مغز انسان می‌رسد. تکامل این ساختار، به عنوان قابل توجه برای تعداد زیادی از نورون های موجود در آن و همچنین برای طیف وسیعی از رفتارهایی که کنترل می کند، برای بسیاری از نسل های دانشمندان علوم اعصاب مورد توجه بوده است. با این حال، تئوری های کمی در مورد تکامل قشر مغز ارائه شده است و هیچ یک در آزمون زمان مقاومت نکرده است. به ویژه، هیچ نظریه ای در پر کردن شکاف تکاملی که به نظر می رسد بین پالیوم مهره داران غیر پستانداران و نئوکورتکس پستانداران وجود دارد موفق نبوده است. بدون شک این امر تا حد زیادی ناشی از واگرایی سریع اشکال غیر پستانداران و پستانداران و فقدان گونه های معاصر است که دیواره تلانسفالیک آنها می تواند دارای ویژگی های انتقالی باشد. به عنوان مثال، قشر تک ترم بدون شک از نظر سازمانی پستاندارانی است و هیچ خزنده زنده ای به آن شباهت ندارد. با این حال، آناتومیست‌هایی مانند Ramon y Cajal، در بررسی جزئیات دقیق‌تر ساختار قشر مغز، از شباهت‌های شکل عصبی، به‌ویژه سلول‌های هرمی، و استعداد آن‌ها برای هم‌ترازی لایه‌ای که در میان نمایندگان همه طبقات مهره‌داران مشترک است، شگفت‌زده شدند.

The cerebral cortex, especially that part customarily designated "neocortex," is one of the hallmarks of mammalian evolution and reaches its greatest size, relatively speaking, and its widest structural diversity in the human brain. The evolution of this structure, as remarkable for the huge numbers of neurons that it contains as for the range of behaviors that it controls, has been of abiding interest to many generations of neuroscientists. Yet few theories of cortical evo­ lution have been proposed and none has stood the test of time. In particular, no theory has been successful in bridging the evolutionary gap that appears to exist between the pallium of non mammalian vertebrates and the neocortex of mam­ mals. Undoubtedly this stems in large part from the rapid divergence of non­ mammalian and mammalian forms and the lack of contemporary species whose telencephalic wall can be seen as having transitional characteristics. The mono­ treme cortex, for example, is unquestionably mammalian in organization and that of no living reptile comes close to resembling it. Yet anatomists such as Ramon y Cajal, on examining the finer details of cortical structure, were struck by the similarities in neuronal form, particularly of the pyramidal cells, and their predisposition to laminar alignment shared by representatives of all vertebrate classes.