Centauri dreams: imagining and planning interstellar exploration

این کتاب را نوشتم زیرا می‌خواستم درباره پرواز بین ستاره‌ای بیشتر بدانم. نه مفهوم «پیشتازان فضا» در مورد پاره کردن کهکشان در یک سفینه فضایی بزرگ - که آشکارا فراتر از فناوری های موجود بود - بلکه یک مأموریت واقعی تر است. در سال 1989 از رویارویی وویجر 2 با نپتون فیلم گرفته بودم و بارها و بارها درام اکتشاف رباتیک را تماشا کردم. شروع کردم به فکر کردن که آیا می‌توانیم کاری مشابه با آلفا قنطورس، نزدیک‌ترین ستاره به خورشید انجام دهیم. به نظر می رسید که همه موافق بودند که پرواز سرنشین دار به سمت ستارگان، اگر نه به طور دائم، برای آینده ای نامعلوم قابل پیش بینی، مورد بحث نیست. اما مطمئناً می‌توانیم کاری با روباتیک انجام دهیم. و اگر می‌توانستیم راهی تئوری برای انجام آن پیدا کنیم، چقدر با فناوری واقعی که آن را محقق می‌کند فاصله داشتیم؟ به عبارت دیگر، وضعیت فناوری بین‌ستاره‌ای ما امروز، آن مفاهیم و سیستم‌هایی که ممکن است به سفری به ستارگان تبدیل شوند، چگونه بود؟ یافتن پاسخ به معنای صحبت با افراد داخل و خارج از ناسا بود. وقتی فهمیدم ادبیات زیادی در مورد پرواز بین ستاره ای وجود دارد شگفت زده شدم. هیچ کس به طور قطع نمی داند که چگونه یک فضاپیما را به اندازه کافی سریع به حرکت درآورد تا گذرگاه بین ستاره ای را در مقیاس زمانی مناسب با ایده مرسوم یک ماموریت انجام دهد، اما سیستم های نامزدی وجود دارند که تحت بررسی فعال هستند. بخشی از این تلاش ها با سیستم های کوچکی شروع می شود که ما از آنها در نزدیکی زمین استفاده خواهیم کرد و بعداً امیدواریم که به ماموریت های فضایی در اعماق گسترش یابد.

I wrote this book because I wanted to learn more about interstel­ lar flight. Not the Star Trek notion of tearing around the Galaxy in a huge spaceship-that was obviously beyond existing tech­ nology-but a more realistic mission. In 1989 I had videotaped Voyager 2's encounter with Neptune and watched the drama of robotic exploration over and over again. I started to wonder whether we could do something similar with Alpha Centauri, the nearest star to the Sun. Everyone seemed to agree that manned flight to the stars was out of the question, if not permanently then for the indefinitely foreseeable future. But surely we could do something with robotics. And if we could figure out a theoretical way to do it, how far were we from the actual technology that would make it happen? In other words, what was the state of our interstellar technology today, those concepts and systems that might translate into a Voyager to the stars? Finding answers meant talking to people inside and outside of NASA. I was surprised to learn that there is a large literature of interstellar flight. Nobody knows for sure how to propel a space­ craft fast enough to make the interstellar crossing within a time scale that would fit the conventional idea of a mission, but there are candidate systems that are under active investigation. Some of this effort begins with small systems that we'll use near the Earth and later hope to extend to deep space missions.