Cellular Senescence and Tumor Suppression

لئونارد هایفلیک و همکارانش اصطلاح "پیری سلولی" را برای توصیف توقف تکثیر اجتناب ناپذیر و غیرقابل برگشت سلول های اولیه انسانی در فرهنگ ابداع کردند. به طور خاص، هایفلیک و همکارانش پدیده پیری همانندسازی را در فیبروبلاست‌های اولیه انسانی گزارش کردند، که نشان می‌دهد این سلول‌ها می‌توانند در شرایط آزمایشگاهی برای حدود 55 دو برابر جمعیت قبل از اینکه ظرفیت تکثیر آنها تسلیم توقف تکثیر غیرقابل برگشت شود، تکثیر شوند.

از آن مشاهدات اولیه، پیشرفت‌های عمده‌ای در درک ما در حوزه‌های مختلفی صورت گرفته است. ما اکنون می دانیم که چندین محرک دیگر، علاوه بر فرسودگی پرولیفراتیو، می توانند برنامه پیری را تحریک کنند. یک دسته مهم از محرک های پیری، و تمرکز این حجم، انکوژن های فعال در سلول های اولیه تبدیل نشده هستند. اکنون شواهد خوبی وجود دارد که نشان می‌دهد پیری در پاسخ به این نشانه یک مکانیسم سرکوب‌کننده تومور قوی است، از طریق توانایی آن در جلوگیری از تکثیر سلول‌های سرطانی اولیه. با این حال، پیری صرفاً یک توقف تکثیر غیرفعال نیست که فقط بر خود سلول پیر تأثیر می‌گذارد، بلکه سلول‌های پیر محیط خود و سلول‌های مجاور خود را از طریق یک برنامه ترشحی فعال تحت تأثیر قرار می‌دهند. به نظر می رسد این برنامه ترشحی پیری را به عنوان یک فرآیند سرکوب تومور تسهیل می کند.

پیری سلولی و سرکوب تومور تعدادی از فصل‌ها را از رهبران این حوزه جمع‌آوری می‌کند تا اساس مولکولی پیری و عملکردهای فیزیولوژیکی آن را با تأکید ویژه بر نقش پیری در سرکوب تومور بررسی کند.

Leonard Hayflick and colleagues coined the term "cellular senescence" to describe the inevitable and irreversible proliferation arrest of primary human cells in culture. Specifically, Hayflick and coworkers reported the phenomenon of replicative senescence in primary human fibroblasts, showing that these cells can proliferate in vitro for about 55 population doublings before their proliferative capacity succumbs to irreversible proliferation arrest.

Since those original observations, major advances in our understanding have come in several areas. We now know that several other triggers, in addition to proliferative exhaustion, can trigger the senescence program. One important class of senescence triggers, and a focus of this volume, are activated oncogenes in primary untransformed cells. There is now good evidence to indicate that senescence in response to this cue is a potent tumor suppressor mechanism, through its ability to block proliferation of incipient cancer cells. However, senescence is not simply a passive proliferation arrest that impacts only the senescent cell itself, but rather, senescent cells influence their environment and neighboring cells through an active secretory program. This secretory program appears to facilitate senescence as a tumor suppression process.

Cellular Senescence and Tumor Suppression collects a number of chapters from leaders in the field to review the molecular basis of senescence and its physiological functions, with a particular emphasis on the role of senescence in tumor suppression.