Cedi la strada agli alberi. Poesie d'amore e di terra

\"اولین بار نه زمانی که لباس‌هایمان را در آوردیم، بلکه چند روز قبل بود، در حالی که زیر یک درخت صحبت می‌کردید. من احساس کردم که نواحی دوردست بدنم به خانه باز می‌گردد.\" ما به کشاورزان، شاعران، افرادی که طرز تهیه نان را بلد باشند، درختان را دوست دارند و باد را می شناسند، نیاز داریم. بیشتر از سال رشد، به سال توجه نیاز داریم. تولد و مردن، به کودکان در حال رشد، حتی به یک تیر چراغ ساده، به دیواری که پوست کنده می شود، امروز انقلابی بودن یعنی حذف بیشتر از اضافه کردن، کاهش سرعت بیشتر از شتاب دادن، یعنی ارزش دادن به سکوت، به نور، به شکنندگی، به شیرینی. کتاب جدید فرانکو آرمینیو، زیباترین شعرهای پرطرفدارترین شاعر ایتالیایی در نت فرانکو آرمینیو، بخشی از شعر بی پایان او را در اینجا گردآوری کرده است. اما این یک گلچین نیست، این یک اثر قدیمی و جدید، تصفیه شده و محبوب است، ترکیبی مدرج از احساسات صمیمی و احساسات مدنی. بخش اول ادای احترام به چشم انداز و روستاهایی است که آرمینیو سال ها در کتاب های منثور خود توصیف می کند. دومی مجموعه ای از شعرهای عاشقانه را به ما ارائه می دهد که در آن حس تند او از بدن زن برجسته است. پس از متن‌های فشرده‌ای که به محبت‌های خانوادگی اختصاص داده شده، نتیجه‌گیری به مجموعه‌ای از تاملات شعر در زمان نت سپرده می‌شود. ابیات آرمینیو تا پایان تلخ و با دقت و دقت و با هدف رسیدن به شعری ساده کار شده است. ، مستقیم، بدون هاله و تجارت با رمز و راز. نوشته او اعتراضی بی سر و صدا به انتزاعات و بازی زبانی است، نوعی توجه به آنچه بیرون است، از بدن نویسنده شروع می شود، که گویی جسمی خارجی مشاهده می شود. عمل مهم نگاه کردن است: \"من قسمت نامرئی / نگاهم هستم\".

“La prima volta non fu quando ci spogliammoma qualche giorno prima,mentre parlavi sotto un albero.Sentivo zone lontane del mio corpoche tornavano a casa.” “Abbiamo bisogno di contadini,di poeti, gente che sa fare il pane,che ama gli alberi e riconosce il vento.Più che l’anno della crescita,ci vorrebbe l’anno dell’attenzione.Attenzione a chi cade, al sole che nascee che muore, ai ragazzi che crescono,attenzione anche a un semplice lampione,a un muro scrostato.Oggi essere rivoluzionari significa toglierepiù che aggiungere, rallentare più che accelerare,significa dare valore al silenzio, alla luce,alla fragilità, alla dolcezza.”  Il nuovo libro di Franco Arminio, le più belle poesie del poeta italiano più seguito sulla ReteFranco Arminio ha raccolto qui una parte della sua sterminata produzione in versi. Ma non è un’antologia, è un’opera antica e nuova, raffinata e popolare, un calibrato intreccio di passioni intime e passioni civili. La prima sezione è un omaggio al paesaggio e ai paesi che Arminio racconta da anni nei suoi libri in prosa. La seconda ci presenta una serie di poesie amorose in cui spicca il suo acuto senso del corpo femminile. Dopo i testi intensi dedicati agli affetti familiari, le conclusioni sono affidate a una serie di riflessioni sulla poesia al tempo della Rete. I versi di Arminio sono lavorati a oltranza, con puntiglio e  cura, con l’obiettivo di arrivare a una poesia semplice, diretta, senza aloni e commerci col mistero. La sua scrittura è una serena obiezione alle astrazioni e al gioco linguistico, una forma di attenzione a quello che c’è fuori, a partire dal corpo dell’autore, osservato come se fosse un corpo estraneo. L’azione cruciale è quella del guardare: “Io sono la parte invisibile / del mio sguardo”.