Causation in Early Modern Philosophy: Cartesianism, Occasionalism, and Preestablished Harmony

سه گزارش کلی از علیت در فلسفه مدرن اولیه برجسته است: کنش متقابل دکارتی، گاه گرایی، و هماهنگی از پیش تثبیت شده لایب نیتس. دست اندرکاران این جلد این نظریه ها را در زمینه فلسفی و تاریخی خود بررسی می کنند. آنها آن‌ها را هم به‌عنوان وسیله‌ای برای پاسخ‌گویی به پرسش‌های خاص در رابطه با روابط علی و هم در رابطه‌شان با یکدیگر، به‌ویژه، مقایسه گاه‌گرایی و هماهنگی از پیش تثبیت‌شده به‌عنوان پاسخ‌هایی به متافیزیک و فیزیک دکارت و روایت دکارتی از علیت مورد خطاب قرار می‌دهند. فیلسوفان مورد بحث عبارتند از دکارت، گاسندی، مالبرانش، آرنولد، لایبنیتز، بیل، لا فورج و دیگر چهره‌های کمتر شناخته شده.

Three general accounts of causation stand out in early modern philosophy: Cartesian interactionism, occasionalism, and Leibniz's preestablished harmony. The contributors to this volume examine these theories in their philosophical and historical context. They address them both as a means for answering specific questions regarding causal relations and in their relation to one another, in particular, comparing occasionalism and the preestablished harmony as responses to Descartes's metaphysics and physics and the Cartesian account of causation. Philosophers discussed include Descartes, Gassendi, Malebranche, Arnauld, Leibniz, Bayle, La Forge, and other, less well-known figures.