Catastrophic Success: Why Foreign-Imposed Regime Change Goes Wrong

در موفقیت فاجعه‌بار، الکساندر بی. داونز تمام نمونه‌های تغییر رژیم در سراسر جهان را در گذشته گردآوری می‌کند. داونز با استفاده از این مجموعه داده های چشمگیر نشان می دهد که تغییر رژیم احتمال جنگ داخلی و برکناری خشونت آمیز رهبران را در کشورهای هدف افزایش می دهد و نمی تواند احتمال درگیری بین دولت های مداخله گر و اهداف آنها را کاهش دهد. همانطور که داونز نشان می دهد، هنگامی که یک ایالت با یک دشمن سرسخت یا خطرناک روبرو می شود، فریب سرنگونی دولت آن و ایجاد یک اداره دوستانه قوی است. با این حال، سوابق تاریخی نشان می‌دهد که تغییر رژیم تحمیلی خارجی، در درازمدت، نه ارزان، آسان و نه به طور مداوم موفق است. انگیزه استراتژیک برای برکناری اجباری رژیم های متخاصم یا ناسازگار دو واقعیت کلیدی را نادیده می گیرد. اولاً، عمل سرنگونی یک دولت خارجی گاهی اوقات باعث از هم پاشیدگی ارتش آن می شود و هزاران مرد مسلح را به روستاها می فرستد، جایی که آنها اغلب علیه مداخله گر شورش می کنند. دوم، رهبران تحمیلی خارجی علاوه بر مخاطبان خارجی، با مخاطبان داخلی نیز روبرو هستند و این دو نوعاً چیزهای متفاوتی می خواهند. این ترجیحات متفاوت، رهبران تحمیلی را در یک معضل قرار می دهد: انجام اقداماتی که یکی را خشنود می کند، همواره دیگری را از خود دور می کند. بنابراین تغییر رژیم باعث ایجاد شکاف بین حامیان خارجی و حامیان داخلی آنها یا بین تحت حمایت ها و مردم آنها می شود. موفقیت فاجعه آمیز برای رهبران و دیپلمات ها مشاوره هشیارانه ارائه می دهد. تغییر رژیم ممکن است راه حلی سریع به نظر برسد، اما دولت ها معمولاً بهتر است بر ابزارهای نفوذ دیگر مانند دیپلماسی تکیه کنند. داونز تاکید می کند که تغییر رژیم باید برای موارد استثنایی در نظر گرفته شود. مداخله‌گران باید بدانند که بدون وجود مجموعه‌ای نادر از پیش‌شرط‌های امیدوارکننده، تغییر رژیم اغلب دوره جدیدی از عدم اطمینان و درگیری را برمی‌انگیزد که مانع از تحقق منافع آنها می‌شود.

In Catastrophic Success, Alexander B. Downes compiles all instances of regime change around the world over the past two centuries. Drawing on this impressive data set, Downes shows that regime change increases the likelihood of civil war and violent leader removal in target states and fails to reduce the probability of conflict between intervening states and their targets. As Downes demonstrates, when a state confronts an obstinate or dangerous adversary, the lure of toppling its government and establishing a friendly administration is strong. The historical record, however, shows that foreign-imposed regime change is, in the long term, neither cheap, easy, nor consistently successful. The strategic impulse to forcibly oust antagonistic or non-compliant regimes overlooks two key facts. First, the act of overthrowing a foreign government sometimes causes its military to disintegrate, sending thousands of armed men into the countryside where they often wage an insurgency against the intervener. Second, externally-imposed leaders face a domestic audience in addition to an external one, and the two typically want different things. These divergent preferences place imposed leaders in a quandary: taking actions that please one invariably alienates the other. Regime change thus drives a wedge between external patrons and their domestic protégés or between protégés and their people. Catastrophic Success provides sober counsel for leaders and diplomats. Regime change may appear an expeditious solution, but states are usually better off relying on other tools of influence, such as diplomacy. Regime change, Downes urges, should be reserved for exceptional cases. Interveners must recognize that, absent a rare set of promising preconditions, regime change often instigates a new period of uncertainty and conflict that impedes their interests from being realized.