Casting the Parthenon Sculptures from the Eighteenth Century to the Digital Age

در طول قرن نوزدهم، زمانی که باستان شناسی به عنوان یک رشته سیستماتیک ظهور کرد، گچ بری به روشی گسترده تبدیل شد که به تازگی توسط باستان شناسان برای مستندسازی و انتقال اکتشافات اکتشافات خود استفاده می شود. مجسمه های پارتنون از اولین مجسمه هایی بودند که ساخته شدند. در اواخر قرن هجدهم و سال های اول قرن نوزدهم، هنرمند فرانسوی فاول و مردان لرد الگین کمپین هایی را در آکروپولیس آتن انجام دادند. هر دو بخش هایی از مجسمه های پارتنون را ایجاد کردند که آنها را حذف نکردند و آنها به فرانسه و بریتانیا فرستاده شدند، جایی که مورد احترام قرار گرفتند و در کنار سایر بخش های اصلی به نمایش درآمدند. از این پس، ریخته‌گری به‌عنوان یک ابزار ضروری باستان‌شناسی تثبیت شد و به‌طور تصاعدی در طول قرن رشد کرد.

این گونه قالب‌ها در حال حاضر نه تنها اشیای تاریخی جذاب هستند، بلکه ممکن است کپسول‌های زمان نیز در نظر گرفته شوند و جزئیات آثار مهم باستانی را به تصویر بکشند. زمانی که آنها برای اولین بار در قرن های گذشته قالب گیری شدند. این کتاب به بررسی نقش بازیگران قرن نوزدهم به عنوان یک منبع باستان‌شناسی می‌پردازد و بررسی می‌کند که چگونه مادی بودن و گسترش آنها بر استقبال از مجسمه‌های پارتنون و دیگر آثار یونانی و رومی تأثیر گذاشته است. بررسی بافت تاریخی آنها با تجزیه و تحلیل مدل های دیجیتال جدید مجسمه های پارتنون و بازیگران آنها ترکیب شده است. تکنیک‌های حساس تصویربرداری سه‌بعدی امکان بررسی نشانه‌های سطحی اجسام را با جزئیات فوق‌العاده دقیق فراهم می‌کند و مطالعات کمی مقایسه‌ای را برای مقایسه نمونه‌های اصلی و قالب‌ها امکان‌پذیر می‌سازد. به نظر می‌رسد که قالب‌های قرن نوزدهم دقیق‌تر و در عین حال پیچیده‌تر از آنچه پیش‌بینی می‌شد هستند. از طریق مطالعه دقیق لایه‌های متعدد آنها، می‌توانیم اطلاعات سطحی را که اکنون از روی نمونه‌های اصلی از دست رفته در اثر هوازدگی و خرابکاری بازیابی کنیم.

Through the 19th century, as archaeology started to emerge as a systematic discipline, plaster casting became a widely-adopted technique, newly applied by archaeologists to document and transmit discoveries from their expeditions. The Parthenon sculptures were some of the first to be cast. In the late 18th century and the first years of the 19th century, the French artist Fauvel and Lord Elgin's men conducted campaigns on the Athenian Acropolis. Both created casts of parts of the Parthenon sculptures that they did not remove and these were sent back to France and Britain where they were esteemed and displayed alongside other, original sections. Henceforth, casting was established as an essential archaeological tool and grew exponentially over the course of the century.

Such casts are now not only fascinating historical objects but may also be considered time capsules, capturing the details of important ancient works when they were first moulded in centuries past. This book examines the role of 19th century casts as an archaeological resource and explores how their materiality and spread impacted the reception of the Parthenon sculptures and other Greek and Roman works. Investigation of their historical context is combined with analysis of new digital models of the Parthenon sculptures and their casts. Sensitive 3D imaging techniques allow investigation of the surface markings of the objects in exceptionally fine detail and enable quantitative comparative studies comparing the originals and the casts. The 19th century casts are found to be even more accurate, but also complex, than anticipated; through careful study of their multiple layers, we can retrieve surface information now lost from the originals through weathering and vandalism.