Cardiovascular Pharmacogenetics

پروژه ژنوم انسانی عمدتاً بر این اساس به عموم مردم فروخته شد که تصویر کاملی از ساختار DNA انسان منجر به تولید داروهای جدید و بهتر می شود. این داروها بهتر خواهند بود زیرا برای بیماران خاص طراحی می شوند و شانس پاسخ درمانی را به حداکثر می رساند و خطرات یک عارضه جانبی را به حداقل می رساند. با پیشبرد این ایده، کارشناسان پیش‌بینی کرده‌اند که زمانی فرا می‌رسد که می‌توانیم DNA خود را روی کارتی حمل کنیم که می‌تواند به سرعت خوانده شود و پزشک را قادر می‌سازد تا بهترین دارو را انتخاب کند. این آینده است. این فارماکوژنتیک است. هنگامی که پیش نویس توالی DNA انسان اعلام شد و دانشمندان از چگونگی کمک به توسعه دارو مطلع بودند، نمونه ای که اغلب ارائه می شود مدل دبریزوکین بود - جایی که متابولیسم های ضعیف این عامل کاهش فشار خون در معرض سطوح بالاتر پلاسما از دوز استاندارد و در معرض خطر قرار می گیرند. فروپاشی ناشی از افت فشار بیش از حد این مشاهدات بیش از 20 سال پیش انجام شد و پیش از طرح هایی برای تعیین توالی ژنوم انسان انجام شد. با این وجود، آگاهی از تنوع در متابولیسم دارو را افزایش داد و به درستی به پلی مورفیسم های ژنتیکی مؤثر بر CYP2D6 اختصاص داده شد. همراه با کشف کمبود pseudocholinestera se، تولد فارماکوژنتیک را نشان داد. مثال دبریزوکین نمونه جالبی است و ارزش بررسی بیشتر را دارد.

The Human Genome Project was sold to the general public largely on the basis that a complete picture of the structure of human DNA would lead to new and better medicines. These medicines would be better because they would be tailored to individual patients, maximising the chances of a therapeutic response and mi­ nimising the risks of an adverse event. Taking the idea further, pundits have pre­ dicted that the time will come when we could carry our DNA on a card which could be read rapidly and enable the physician to choose the best drug. This is the future. This is pharmacogenetics. When the draft human DNA sequence was announced and scientists were as­ ked how this would help drug development, the example most frequently given was the debrisoquine model - where poor metabolisers of this hypotensive agent are exposed to higher plasma levels from a standard dose and at risk of collapse from excessive hypotension. This observation was made over 20 years ago and predated designs to sequence the human genome. Nonetheless, it raised aware­ ness of variation in drug metabolism and was correctly assigned to genetic poly­ morphisms affecting CYP2D6. Together with the discovery of pseudocholinestera­ se deficiency, it marked the birth of pharmacogenetics. The debrisoquine example is an interesting one and worthy of further analysis.