Capitalism’s Fellow Traveler: The Soviet Union, Bretton Woods, and the Cold War, 1944-1958

دسته بندی: تاریخ
ویرایش:  
نویسندگان: Sanchez-Sibony O.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 30 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 263 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 51,000

مقاله منتشر شده در «مطالعات تطبیقی ​​در جامعه و تاریخ» - 2014. - جلد. 56 — شماره 2- صفحات 290-319. برای مدت طولانی، مطالعه جنگ سرد تنها به معنای مطالعه رویارویی بود. جنگ سرد که به عنوان رویارویی بین دو نظام اجتماعی-اقتصادی ناسازگار تلقی می‌شد، در تحلیل مفسران آن به مجموعه‌ای از درگیری‌ها، تماس‌های نزدیک و اقدامات خرابکارانه تبدیل شد. به نظر می رسد استعاره ای که جورج اورول انتخاب کرده و والتر لیپمن آن را رایج کرده است، تمرکز تحلیلی مفسران و محققان آن دوره را دیکته کرده است. جنگ سرد در برلین، چین و کره، در سیاست مک کارتی و سرکوب استالینیستی خود را تأیید کرد. کوبا آپوتئوز آن بود. وقایع آنجا به گفتمانی درباره دوقطبی معنا بخشید که رهبران آمریکا از آن برای پیروزی در انتخابات و نظم بخشیدن به دنیای آزاد که رهبری می‌کردند استفاده کردند و به اتحاد جماهیر شوروی قدرتی بخشید که اقتصادش نمی‌توانست آن را تضمین کند. اینجا نبرد در واضح ترین حالت وجودی خود بود. مردم آزاد در معرض خطر انقیاد بودند، و چراغ آزادی بشریت ایستادگی می کرد - چه آزادی باشد چه عدالت بستگی به این دارد که به کدام "اردوگاه" تعلق داشته باشید. اسپاگتی وسترن هالیوود تولید شده است. آنچه این تمرکز بر رویارویی را مجاز می‌کرد و در واقع مستلزم آن بود، ایده خودکامگی به‌عنوان شرط ضروری نظام اجتماعی-اقتصادی شوروی بود. این امر باعث تشویق مطالعه سیاسی رویارویی شد که خود سرمایه داری را به عنوان یک مقوله وابسته و سازنده طرح واره بسیار بزرگتر که جنگ سرد بود، در نظر گرفت. اتحاد جماهیر شوروی سیستمی عمداً خودکامه بود که خود را به عنوان جایگزینی برای سرمایه داری معرفی کرد و پس از جنگ جهانی دوم نظم سرمایه داری را ابتدا در اروپا و سپس در سطح جهانی به چالش کشید. بعدها، در بحبوحه واکنش‌های اجتماعی علیه جنگ ویتنام، گروه کوچکی از مورخان برخی از این فرضیات را «تجدیدنظر» کردند و بحث را بر تخریب‌های جهانی سیاست خارجی آمریکا و تبانی آن با سرمایه متمرکز کردند. هر گونه تمرکز بر اقتصاد لزوماً دوقطبی را کاهش می دهد و ابرقدرتی را نادیده می گیرد که اثر اقتصادی آن در جهان عمدتاً وجود ندارد. اما این تجدیدنظرطلبان با پذیرش ایده اتحاد جماهیر شوروی به عنوان جهانی جدا از هم، محلی برای مخالفت با نظم جهانی لیبرال، فرصت تحلیل عمیق رابطه بین جنگ سرد و اقتصاد جهانی سرمایه داری در خارج از ایالات متحده را از دست دادند. اروپا و ژاپن.3 همانطور که دستور کار نئولیبرال از دهه 1980 در غرب خود را از نظر سیاسی و اجتماعی تثبیت کرد، این حوزه نیز به آرامی بحث های خود را بر روی نگرانی های اصلی خود در مورد ایدئولوژی و امنیت متمرکز کرد، که منجر به تقلید پیروزی گرایی در دهه 1990 شد. در پی فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی.4 امروزه اینها به پیشبرد برنامه های تحقیقاتی در زمینه های جنگ سرد و مطالعات شوروی ادامه می دهند، در حالی که دوقطبی همچنان چارچوب غالب برای درک تاریخ نیمه دوم قرن بیستم است.

Article published in the «Comparative Studies in Society and History» — 2014. — Vol. 56 — Issue 2— pp. 290-319. For a long time, the study of the ColdWar meant, could only mean, the study of confrontation. Conceived as a confrontation between two incompatible socioeconomic systems, the cold war became, in the analysis of its interpreters, a series of conflicts, close calls, and subversive actions. The metaphor chosen by George Orwell and popularized by Walter Lippmann, it seemed, dictated the analytical focus of interpreters and scholars of the period. The Cold War confirmed itself in Berlin, China, and Korea, in McCarthyite politics and Stalinist repression. Cuba was its apotheosis; events there gave meaning to a discourse on bipolarity that American leaders used to win elections and discipline the free world they led, and that bestowed on the USSR a standing its economy could not underwrite. Here was the battle at its existentially clearest. A free people were under threat of subjugation, and humanity’s beacon of freedom would make a stand—whether for liberty or justice depended on what “camp” you belonged to.1 Its missile-fueled denouement was as clear and intelligible a narrative as the best of the Spaghetti Westerns Hollywood produced. What allowed, and indeed required this focus on confrontation was the idea of autarky as the sine qua non of the Soviet socio-economic system. This encouraged a political study of the confrontation that subsumed capitalism itself as a dependent, constitutive category of the much larger schema that was the Cold War. The Soviet Union was understood to be an intentionally autarkic system that set itself up as an alternative to capitalism and that after World War II challenged the capitalist order first in Europe and then globally. Later, in the midst of a social backlash against the Vietnam War, a small group of historians “revised” some of these assumptions and centered the debate on the global depredations of American foreign policy and its collusion with capital. Any focus on economy would necessarily downgrade bipolarity and ignore a superpower whose economic imprint on the world was mostly absent. But in accepting the idea of the Soviet Union as a universe apart, a place of opposition to the liberal world order, these revisionists missed a chance to analyze in depth the relationship between the Cold War and the capitalist world economy outside of the United States, Europe, and Japan.3 As the neoliberal agenda asserted itself politically and socially in the West starting in the 1980s, so did the field slowly refocus its discussions on its original concerns about ideology and security, which led to a paroxysm of triumphalism in the 1990s in the wake of the Soviet collapse.4 Today these continue to drive research agendas in the fields of Cold War and Soviet studies, while bipolarity continues to be the overwhelming framework for understanding the history of the second half of the twentieth century.