Canis Modernis: Human/Dog Coevolution in Modernist Literature

ادبیات مدرنیستی ممکن است متهم به رفتن به سراغ سگ ها شود. از ولگردهای سرگردان در خیابان‌های دوبلین در اولیس جیمز جویس تا موضوع سگ‌های نژادپرستانه Flush ویرجینیا وولف، سگ‌ها طیفی از متون مدرنیستی را پر می‌کنند. از بسیاری جهات، سگ در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به نمادی قدرتمند از شرایط مدرن تبدیل شد - مانند نوع انسان، با مشکل انطباق با نیروهای مدرن‌سازی که بی‌رحمانه از آن پیشی می‌گرفتند، مواجه شد. با این حال سگ در مدرنیسم ادبی به عنوان جایگاهی برای انسان عمل نمی کند.

در این کتاب، کارالین کندال-مورویک رابطه انسان و سگ را در آثار مدرنیستی ویرجینیا وولف، جک لندن، آلبرت پیسون ترهون، جی آر آکرلی و ساموئل بکت و دیگران بررسی می‌کند. او با تکیه بر نظریه های تکاملی چارلز داروین و آثار علمی، ادبی و فلسفی دونا هاراوی، تمپل گراندین و کری رومان، سگ را به عنوان یک شریک تکاملی و همساز انسان ها مطرح می کند. سگ‌ها به‌عنوان شرکای تکاملی ما، انسان را بی‌ثبات می‌کنند: نه موضوع مستقل و خود شفاف اومانیسم غربی، انسان در عوض ممکن است، بر اساس تعاملات مادی خود با گونه‌های دیگر شکل می‌گیرد. این کتاب با نشان دادن اینکه چگونه بازنمایی‌های مدرنیستی از سگ‌ها در نهایت انسان را با هم ترکیب می‌کند، وضعیت سگ‌ها را هم به‌عنوان محرک‌های بحران سوژه مدرن و هم به‌عنوان شریکی که به‌طور منحصربه‌فردی برای کمک به انسان‌ها در انطباق با نیروهای آشفته مدرن‌سازی قرار دارند، نشان می‌دهد.

این مطالعه که به طور قابل دسترس نوشته شده و به طور متقاعدکننده ای استدلال شده است، نشان می دهد که چگونه سگ ها استقلال موضوع انسانی و زیربنای انسان گرایانه فرم های ادبی سنتی را به چالش می کشند. مورد علاقه دانشجویان و محققان ادبیات مدرنیستی و مطالعات حیوانات قرار خواهد گرفت.

Modernist literature might well be accused of going to the dogs. From the strays wandering the streets of Dublin in James Joyce’s Ulysses to the highbred canine subject of Virginia Woolf’s Flush, dogs populate a range of modernist texts. In many ways, the dog in the late nineteenth and early twentieth centuries became a potent symbol of the modern condition―facing, like the human species, the problem of adapting to modernizing forces that relentlessly outpaced it. Yet the dog in literary modernism does not function as a stand-in for the human.

In this book, Karalyn Kendall-Morwick examines the human-dog relationship in modernist works by Virginia Woolf, Jack London, Albert Payson Terhune, J. R. Ackerley, and Samuel Beckett, among others. Drawing from the evolutionary theories of Charles Darwin and the scientific, literary, and philosophical work of Donna Haraway, Temple Grandin, and Carrie Rohman, she makes a case for the dog as a coevolutionary and coadapting partner of humans. As our coevolutionary partners, dogs destabilize the human: not the autonomous, self-transparent subject of Western humanism, the human is instead contingent, shaped by its material interactions with other species. By demonstrating how modernist representations of dogs ultimately mongrelize the human, this book reveals dogs’ status both as instigators of the crisis of the modern subject and as partners uniquely positioned to help humans adapt to the turbulent forces of modernization.

Accessibly written and convincingly argued, this study shows how dogs challenge the autonomy of the human subject and the humanistic underpinnings of traditional literary forms. It will find favor with students and scholars of modernist literature and animal studies.