Can science end war?

پهپادهای قاتل رومینگ رایگان در فضای نبرد به دنبال اهداف ارگانیک می گردند. مبارزان انسانی طوری برنامه ریزی شده اند که هیچ دردی احساس نکنند. پرتوهای مایکروویو با قدرت بالا مهمات را منفجر می کنند، ارتباطات را مسدود می کنند و اندام های داخلی را می پزند.

آیا این چشم انداز از جنگ آینده ممکن است یا حتی اجتناب ناپذیر است؟ در این کتاب جدید به موقع، اورت کارل دولمن به بررسی رابطه علم و جنگ می پردازد. از نظر تاریخی، علم نقش مهمی در پایان دادن به جنگ ها داشته است - نقش تانک ها در شکستن جنگ خندق در جنگ جهانی اول یا بمب های اتمی در تسریع تسلیم ژاپن در جنگ جهانی دوم را در نظر بگیرید - اما تا به امروز این تنها افزایش یافته است. خطر و مخرب بودن درگیری های آینده. آیا علم می‌تواند شرایط یک صلح دائمی را ایجاد کند، یا با غیرممکن ساختن جنگ‌ها، یا چنان وحشتناک که هیچ کس هرگز نبرد؟ در نهایت، دولمن استدلال می‌کند که علم به تنهایی نمی‌تواند به جنگ پایان دهد، بدون اینکه به معنای انسان بودن نیز پایان دهد.

Free-roaming killer drones stalk the battlespace looking for organic targets. Human combatants are programmed to feel no pain. Highpower microwave beams detonate munitions, jam communications, and cook internal organs.

Is this vision of future war possible, or even inevitable? In this timely new book, Everett Carl Dolman examines the relationship between science and war. Historically, science has played an important role in ending wars – think of the part played by tanks in breaching trench warfare in the First World War, or atom bombs in hastening the Japanese surrender in the Second World War – but to date this has only increased the danger and destructiveness of future conflicts. Could science ever create the con-ditions of a permanent peace, either by making wars impossible to win, or so horrific that no one would ever fight? Ultimately, Dolman argues that science cannot, on its own, end war without also ending what it means to be human.