Cacaphonies: The Excremental Canon of French Literature

بررسی چرایی وجود مواد مدفوع در آثار ادبی که اهمیت دارند

Cacaphonies ماده مدفوع و جایگاه آن در ادبیات را جدی می‌گیرد. . خوانندگان و منتقدان مدت زیادی است که نقش حیاتی مدفوع در قانون قرن بیستم و بیست و یکم فرانسه را نادیده گرفته اند. آنابل ال کیم در یک چالش جدی با تمایل به نگریستن به این ادبیات از طریق انتزاعات پاک‌کننده، خوانش دقیق نویسندگان کلیدی را انجام می‌دهد تا مدفوع را به‌عنوان چهره‌ای از برابری رادیکال استدلال کند، هم یک موضوع ادبی و هم تأملی در خود ادبیات، بدون آن ادبی. مطالعات فقیرانه و عقیم است.

کیم با پیروی از خط مدفوع در آثار سلین، بکت، ژنه، سارتر، دوراس، و گری و نویسندگان معاصر آن گارتا و دانیل پناک، نشان می‌دهد که این موضوع بسیار زیاد است. از محو شدن از قانون پس از اوایل دوره مدرن، در ادبیات مدرن و معاصر فرانسه که در پی می آید وجود دارد. او استدلال می‌کند که همه چیزهای کثیف در قانون بیانگر فراخوانی برای دموکراتیزه کردن ادبیات، ساختن ادبیات برای همه است، همانطور که چرندیات برای (یا برای) همه است. او به حضور آن در این عنصر ارزشمند هویت فرانسوی توجه می‌کند و آن را به‌عنوان تمایلی دائماً بیان‌شده برای تجلی جهانی بودنی که فرانسه آرزوی آن را دارد تلقی می‌کند - همانطور که با شعار آزادی، برابری، برادری< دربرگرفته شده است. span>—اما متوجه نمی شود. در جهنم، جهان‌شمولی انضمامی وجود دارد که بدن‌ها را با بی‌توجهی به تفاوت‌های تجسم یافته می‌پیماید.

کاکافونی‌ها به ما یادآوری می‌کند که ادبیات، و ایده‌هایی که در آن‌ها یافت می‌شوند، نمی‌توانند از پوشش‌های جسمانی که آنها را ایجاد و دریافت می‌کنند جدا کنیم. با انجام این کار، پتانسیل زیبایی‌شناختی، سیاسی و اخلاقی گند و ظرفیت آن برای تغییر ادبیات و زندگی را آشکار می‌کند.

Exploring why there is so much fecal matter in literary works that matter

Cacaphonies takes fecal matter and its place in literature seriously. Readers and critics have too long overlooked excrement’s vital role in the twentieth- and twenty-first-century French canon. In a stark challenge to the tendency to view this literature through sanitizing abstractions, Annabel L. Kim undertakes close readings of key authors to argue for feces as a figure of radical equality, both a literary object and a reflection on literature itself, without which literary studies is impoverished and sterile.  

Following the fecal through line in works by Céline, Beckett, Genet, Sartre, Duras, and Gary and the contemporary authors Anne Garréta and Daniel Pennac, Kim shows that shit, far from vanishing from the canon after the early modern period, remains present in the modern and contemporary French literature that follows. She argues that all the shit in the canon expresses a call to democratize literature, making literature for all, just as shit is for (or of) all. She attends to its presence in this prized element of French identity, treating it as a continually uttered desire to manifest the universality France aspires to―as encapsulated by the slogan Liberté, égalité, fraternité―but fails to realize. In shit there is a concrete universalism that traverses bodies with disregard for embodied differences. 

Cacaphonies reminds us that literature, and the ideas to be found therein, cannot be separated from the corporeal envelopes that create and receive them. In so doing, it reveals the aesthetic, political, and ethical potential of shit and its capacity to transform literature and life.