دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Sergio Leone. N. Simsolo (editor)
سری: La cultura
ISBN (شابک) : 884282528X, 9788842825289
ناشر: Il Saggiatore
سال نشر: 2018
تعداد صفحات: 0
زبان: Italian
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 894 کیلوبایت
در صورت تبدیل فایل کتاب C'era una volta il cinema. I miei film, la mia vita به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب روزی روزگاری آنجا سینما بود. فیلم های من، زندگی من نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
دو چشم یخی، پانچو روی شانه هایش، ته سیگار در پوزخندی اسلحه بار. آن سیگار متعلق به مردی است که خیلی سریع شلیک نمی کند، مردی بی نام که هدفش بخشش نمی شناسد. اعلام آن، با نزدیک شدن به دهکده سان میگل، سوت غم انگیزی است که به نظر می رسد از گلوی زمان، از دهه های مدفون در غبار سرخ غرب می آید. آن مرد بی رحم قهرمان حماسه ای جدید است که از خون و سرب و از گوشت و اسب و دینامیت ساخته شده است. این سه گانه دلار است، آهنگی برای تفنگ و دوربین، اودیسه ای از شکارچیان فضل که ژانر وسترن را با زبان کوروساوا و سلین بازنویسی کرده است: فیلم هایی ساخته شده با ژست های سلسله مراتبی، با سرعت های گشاد شده آماده انفجار در هجوم خشونت، با یک پیچ و تاب بی پایان از نگاه ها، عکس های ناگهانی، دیالوگ های برهنه شده که خطوط آن در کلمات قصار مهیبی باز می شود. کارگردان سرجیو لئونه نام دارد. سینمای «روزی روزگاری» - حاصل پانزده سال گفتگوی بی وقفه با نوئل سیمسولو بین پاریس، کن و رم - متنی است که لئونه داستان زندگی خود و تمام فیلم هایی را که فیلمبرداری کرده به آن سپرده است. فریم های خاطرات او شامل کلاه کلینت ایستوود و ریش بد تراشیده جیان ماریا ولونته، ملودی های انیو موریکونه، نگاه کلودیا کاردیناله و لبخند تار روبرت دنیرو، ملاقات با پیر پائولو پازولینی، کلاوس کینسکی و اورسن ولز است. خواندن این خاطره-مصاحبه مانند یافتن صدایی است که فکر می کردید در یک نوار قدیمی گم شده است. صدایی با صدای بلند، سرگرمکننده و شدیداً نامتعارف که بین حکایتی از زندگی سر صحنه و تأملی در سینما، در نهایت رازهای کارگردانی را فاش میکند که توانست سالهای ممنوعیت را به رمانی تلخ از دوستیهای خیانتشده تبدیل کند. ، انتقام و عشق از دست رفت. و کسی که در فراموشی لانه تریاک مانند واگن های قطار بخار، تصویر زمان را در حال فرار ترسیم کرده است.
Due occhi di ghiaccio, un poncho sulle spalle, il mozzicone di un sigaro stretto nel ghigno da pistolero. Quel sigaro appartiene a un uomo troppo svelto a sparare, un uomo senza nome la cui mira non conosce perdono. Ad annunciarlo, mentre si avvicina al galoppo al villaggio di San Miguel, è un fischio malinconico che sembra provenire dalla gola del tempo, dai decenni sepolti nella polvere rossastra del West. Quell'uomo spietato è l'eroe di una nuova epica, fatta di sangue e piombo, di carne, cavalli e dinamite. È la Trilogia del dollaro, canto per fucile e macchina da presa, odissea di cacciatori di taglie che ha riscritto il genere western con la lingua di Kurosawa e Céline: film costruiti con gesti ieratici, con tempi dilatati pronti a esplodere in parossismi di violenza, con un ordito di sguardi interminabili, spari improvvisi, dialoghi scarnificati le cui battute si dischiudono in formidabili aforismi. Il regista si chiama Sergio Leone. "C'era una volta" il cinema - frutto di quindici anni di dialogo ininterrotto con Noël Simsolo tra Parigi, Cannes e Roma - è il testo cui Leone ha affidato il racconto della propria vita e di tutti i film che ha girato. I fotogrammi dei suoi ricordi portano impressi il cappello di Clint Eastwood e la barba mal rasata di Gian Maria Volonté, le melodie di Ennio Morricone, lo sguardo di Claudia Cardinale e il sorriso offuscato di Robert De Niro, gli incontri con Pier Paolo Pasolini, Klaus Kinski e Orson Welles. Leggere questo memoir-intervista è come ritrovare in una vecchia cassetta una voce che si credeva smarrita. Una voce acuta, divertita, ferocemente anticonvenzionale, che fra un aneddoto di vita sul set e una riflessione sul cinema finisce per rivelare i segreti di un regista che ha saputo trasformare gli anni del proibizionismo nel romanzo struggente delle amicizie tradite, delle vendette e degli amori perduti. E che, nell'oblio di una fumeria d'oppio come sulle carrozze di un treno a vapore, ha dipinto l'immagine del tempo mentre fugge via.