Bürger als Partner: Kooperative Demokratie in japanischen Kommunen

با توجه به افزایش مشکلات مشروعیت و کسری‌های کنترلی در زمان بحران‌های مالی و اقتصادی، بیش از یک دهه است که یک تغییر اساسی در روابط بین دولت مرکزی و شهرداری‌ها به سمت یک رابطه برابر در ژاپن رخ داده است. ، با سطح شهرداری به عنوان یک پلت فرم همکاری تعیین کننده بین شهروندان و عملکردهای دولتی. این تغییر با شناخت جدیدی از شهروند به عنوان یک سوژه سیاسی همراه است. از طریق شیوه های جدید مشارکت و همکاری، آنها به "شریک" اداره در سیاست محلی تبدیل می شوند. پژوهش حاضر به بررسی تجربی رابطه جدید شهروند-دولت در سطح شهرداری با استفاده از اشکال جدید همکاری و شرایط چارچوب آنها، خطوط تعارض و محدودیت‌های عمل با ترکیب رویکردهای حاکمیت و جامعه مدنی می‌پردازد که بیشتر به طور جداگانه مورد بحث قرار گرفته است. تا حالا. او به این نتیجه می رسد که همه اشکال همکاری بین شهروندان و مدیریت، آغازگر فرآیندهای یادگیری است: برای اداره، پارادایم مشارکت نماد درک جدیدی از شهروندان به عنوان همسازان سیاست های محلی است، برای شهروندان پیشنهاد مشارکت ابزاری برای شناسایی است. خود را به عنوان یکی از اعضای فعال جامعه کشف می کنند. بنابراین، مشارکت بین شهرداری‌ها و شهروندان یک چهره دوگانه دارد: به عنوان مبنایی برای درک فرآیندهای اصلاحات سیاسی شهرداری به سمت حاکمیت محلی مشارکتی و به عنوان یک نقطه مرجع برای تصویر جامعه مدنی از خود عمل می‌کند.

Angesichts zunehmender Legitimationsprobleme und Steuerungsdefizite in Zeiten von Finanz- und Wirtschaftskrisen findet in Japan seit mehr als einer Dekade ein grundlegender Wandel des Verhältnisses zwischen Zentralstaat und Kommunen hin zu einem gleichberechtigten Verhältnis statt, wobei die kommunale Ebene als entscheidende Kooperationsplattform zwischen Bürger und Staat fungiert. Der Wandel geht mit einer neuen Anerkennung der Bürger als politisches Subjekt einher; mittels neuer Modi von Beteiligung und Kooperation werden sie „Partner“ der Verwaltung in der Kommunalpolitik. Die vorliegende Studie untersucht empirisch und in Zusammenführung der bisher zumeist separat diskutierten Ansätze Governance und Zivilgesellschaft das neue Bürger-Staat-Verhältnis auf kommunaler Ebene anhand neuer Kooperationsformen sowie deren Rahmenbedingungen, Konfliktlinien und Handlungsrestriktionen. Sie kommt zu dem Ergebnis, dass alle Formen der Kooperation zwischen Bürger und Verwaltung Lernprozesse initiieren: für die Verwaltung versinnbildlicht das Partnerschaftsparadigma ein neues Verständnis von Bürgern und Bürgerinnen als MitgestalterInnen von Kommunalpolitik, für die Bürger und Bürgerinnen ist das Partnerschaftangebot ein Instrument, sich selbst als aktives Mitglied der Gemeinde zu entdecken. Partnerschaft zwischen Kommunen und BürgerInnen hat somit ein doppeltes Gesicht: sie dient als Verständigungsfolie für kommunalpolitische Reformprozesse hin zu partizipativer lokaler Governance und als Referenzpunkt für zivilgesellschaftliches Selbstverständnis.